Επιτέλους, κάποιος πρέπει να ευχαριστήσει αυτή την κυβέρνηση (και τις προηγούμενες, αλλά δεν είναι της Παρούσης – δεν ξέρω ποιά είναι αυτή, αλλά τίποτα δεν είναι δικό της, απ΄ότι φαίνεται), για όλα αυτά που μας προσφέρουν τελευταία. Πήρα την πρωτοβουλία να το κάνω εγώ, γιατί εσείς σαν αχάριστα πλάσματα που είστε, κάθεστε μόνο και κρίνετε. Αχαϊρευτοι.

Λοιπόν, να τα πάρω από τη μέση, γιατί πουτάνα όλα και δεν έχει αρχή και τέλος αυτό το  πράμα.

Ευχαριστώ την κυβέρνηση για τις χιλιάδες μικρές αλήθειες και τις διευκρινήσεις. Τη μία διαπραγματεύονται με την τρόικα για επιδόματα, την άλλη τα κάνουν όλα μόνοι τους και η τρόικα δεν ξέρει τίποτα. Βγαίνουν βίδεα και από τις δύο πλευρές που και καλά αποδεικνύουν οτι είναι έτσι. Τελικά έμαθα οτι μόνο η τρόικα τα επιβάλλει, εδώ και χρόνια και σε πολλές άλλες χώρες (όχι η τρόικα σε όλες τις περιπτώσεις, είναι το WTO, ή το IMF και άλλοι), για να έχουμε ελεύθερες αγορές.

Ευχαριστώ την κυβέρνηση γιατί με κρατάει καθημερινά σε εγρήγορση. Από την προηγούμενη Παρασκευή μόνο, αν δεις τί θέματα σκάνε κάθε μέρα, συν τα μεγάλα που προϋπάρχουν και συνεχίζουν να υπάρχουν, είναι να απορεί κανείς πώς κοιμόμαστε τα βράδια και πώς σε σε όλους μας δεν έχουν φυτρώσει καρκίνοι. Αλλά τουλάχιστον δε βαριόμαστε.

Ευχαριστώ την κυβέρνηση γιατί με έπεισε πως οι διαδηλώσεις και οι πορείες ντροπιάζουν τη χώρα στά διεθνή μέσα και θα πέσει ο τουρισμός, ενώ τα βασανιστήρια και τα ενεξέλεγκτα ξυλίκια από τη μπατσαρία είναι, όσο και να πεις, μια ευχάριστη νότα και προκαλεί κάθε τουρίστα να έρθει να ζήσει το μύθο του στην Ελλάδα.

Ευχαριστώ την κυβέρνηση γιατί επανέφερε τους Χαζί και μάθαμε και εμείς καλύτερα τί θα πει κεφάλαιο, παρακράτος και πώς συνεργάζονται μεταξύ τους. Γιατί ο WWII δεν είχε αποτυπωθεί σωστά στα βιβλία, μια και αυτοί που είχαν δύναμη να καλύψουν τις πουστίες τους το κατάφεραν αρκετά καλά και έτσι δε διαβάζουμε σε πολλά σχολικά βιβλία για τις πολυεθνικές που συνεργάζονταν με τον Χίτλερ και έπαιζαν σε όλα τα ταμπλό για μάξιμουμ κέρδη, όπως και τώρα.

Ευχαριστώ την κυβέρνηση που απέδειξε διεθνώς οτι όταν το τέρας στιμώχνεται, εκτελεί και τις τελευταίες ονειρώξεις περί δημοκρατίας και ελευθερίας. Η ελευθεροτυπία και η ελευθερία της έκφρασης είναι πολυτέλειες κυρά μου, σε περιόδο κρίσης. Κάθε καθεστώς που σέβεται τον εαυτό του μαζεύει τους Χατζηστεφάνηδες, Βαξεβάνηδες και Αρβανίτηδες για να μη μολύνουν με αλήθειες τα ιερά ψέμματά τους. Έχουνε να αφανίσουν μια ακόμα χώρα στο χάρτη, δε μπορούν να ενοχλούν και να χαλάνε το έργο τους μερικοί ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι. Όλοι πρέπει να ακολουθούν την προπαγάνδα του έθνους, για το καλό του κράτους και την πλήρη εξαθλιώση των κατοίκων του.

Ευχαριστώ που έφερες στην επιφάνεια σοβαρές συζητήσεις για το δημόσιο και το ιδιωτικό, για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, για τη δημοκρατία και την χούντα. Ευχαριστώ που στοχοποίησες το δημόσιο και έκανες όλα τα ζώα να το μίσουν ανεξέλεγκτα, χωρίς να σκέφτονται οτι μέσα στο δημόσιο ανήκει και η παιδεία και η υγεία τους. Ωσάν αμερικανάκια ρεπουμπλικάνικα το κατάπιαν το χάπι και νόμιζαν οτι έτσι θα διορθώσετε τα στραβά. Με ψέματα, υπερβολές και ενοχές.

Ευχαριστώ, με την ευκαιρία, που έμαθα και εγώ τί θα πει χούντα (ά-τανκση, αλλά χούντα, νέβερδελες), γιατί μια ζωή άκουγα για βασανιστήρια, για ανελευθερία, για το Πολυτεχνείο και τους νεκρούς του, αλλά δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τί ακριβώς ήταν. Το έκανε και για τους πρακτικούς τύπους, δηλαδή, αυτούς που θέλουν να μαθαίνουν όχι μόνο διαβάζοντας μάνιουαλς, αλλά και δοκιμάζοντας στην πράξη.

Ευχαριστώ για την ανάπτυξη που μας προσέφερες. Ανάπτυξη και τα μυαλά κιμάς. Ανάπτυξη, όπως την ορίζουν οι παρανοϊκοί ψυχοπαθείς που ελέγχουν το χρήμα και έχουν τη δύναμη να την εφαρμόσουν. Ευχαριστώ που μου έμαθες οτι ανάπτυξη θα πει ορυχεία, πετρέλαια, θάνατος, μόλυνση, κέρδος για λίγους, απώλεια για τους πολλούς.

Ευχαριστώ που μου έμαθες ποίος ελέγχει τους ορισμούς των λέξεων. Ευχαριστώ που με έκανες να μισήσω λέξεις και να αγαπήσω άλλες. Ευχαριστώ που μου έμαθες οτι αλήθεια=ψέμα, δημοκρατία=ελεύθερες αγορές, ελευθεροτυπία=πληρωμένοι παπαγάλοι, γραβάτες=ψυχοπαθή κακομαθημένα κωλόπαιδα, κύριος=ρετάλι και άλλα.

Ευχαριστώ που με έκανες να μιλήσω με Γερμανούς. Ευχαριστώ που με τις τραβηγμένες πολιτικές σας, σε συνεργασία με την άλλη ψυχοπαθή, την μαντάμ Μέρκελε, πολλοί Γερμανοί σας πήραν πρέφα οτι τους παίζετε και αυτούς, όπως και τους Έλληνες και τελικά χάνουμε όλοι. Ευχαριστώ που με έκανες να μιλάω σαν άνθρωπος με αυτούς τους Γερμανούς και να ανταλλάζουμε ευχαριστίες για την κατανόηση και επιπλέον γνώσεις στο θέμα. Ευχαριστώ για τις “παράπλευρες απώλειες” (για να διαστρεβλώνω και εγώ τις λέξεις προς όφελός μου) που κέρδισα, όταν έμαθα για την Γερμανική εσωτερική πολιτική περισσότερα. Τότε κατάλαβα οτι είναι το ίδιο σάπιοι με εσάς, εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα με εσάς και οι Γερμανοί το ξέρουν αυτό όσο καλά το ξέρω και εγώ. Ευχαριστώ που ανακάλυψα αξιόλογες Γερμανικές εκπομπές κοινωνικής κριτικής και που όλο αυτό έκανε και εμένα και τους συνομιλητές μου να ρωτάμε ο ένας τον άλλο πόσο άραγε θα επιτρέπουν και σε αυτούς να μιλάνε ελεύθερα.

Ευχαριστώ που με έκανες να θέλω να μάθω και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο μπορώ, για να καταλάβω τί μου συμβαίνει. Ευχριστώ που με έκανες να συνειδητοποιήσω πόσο ίδιοι είστε και οτι δεν πρέπει ποτέ να σας ψηφίσω. Αν δεν το τραβούσατε τόσο και ήμουν όπως στα 20, με μια κωλοδουλειά με λίγα λεφτά, αλλά αρκετά ώστε να ζω και να το βουλώνω και μια σχετική ηρεμία, μπορεί σαν τον ηλίθιο τον παππού μου και εγώ, να σας ψήφιζα λίγες φορές ακόμα.

Ευχαριστώ που με έκανες να ψάξω τί θα πει Ευρώπη. Τη δημιουργία της δεν την διαφημίζατε όπως το Ευρώ, να ξεστραβωθούμε από την αρχή, διαφημίζατε την “Ευρώπη των λαών”. Δε μας λέγατε για τα πακέτα που έπρεπε να δεχτεί κάθε μέλος προκειμένου να είναι μέλος αυτών των λαών.

Ευχαριστώ που όλο αυτό το παραμύθι μόνοι σας το γκρεμίσατε στο πρώτο πρόβλημα, όταν κάνατε τους Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς, Ιρλανδούς και Πορτογάλους, Γουρούνια, τεμπέληδες που τους αξίζει μόνο μια Κελβινιστική τιμωρία από τους επίλεκτους της Ευρωπαϊκής κοινότητας.

Ευχαριστώ που έβγαλες τον φασίστα που κρυβόταν μέσα σε κάθε νοικοκυραίο. Μερικοί, λίγο πολύ, νομίζαμε οτι μόνο αυτοί με τους σάπιους εγκεφάλους και τα σκατά στα μυαλά ήταν ικανοί για τέτοιο μίσος και απέχθεια στους ασθενέστερους. Ευχαριστώ που μου έμαθες οτι πολλοί περισσότεροι κρύβουν κόμπλεξ και απύθμενη μαλακία.

Ευχαριστώ που στοχοποίησες συνανθρώπους μου με διαφορετικό χρώμα δέρματος, για να καλύψεις την σαπίλα και την ανεπάρκειά σου. Όσο τους στοχοποιούσες, τόσο ήμουν σίγουρη οτι έπρεπε να τους υπερασπιστώ. ‘Οσο τους έβαζες στην άκρη και έβαζες τα τσιράκια σου να τους σφάζουν, τόσο συνειδητοποιούσα οτι είναι ο εύκολος στόχος για σένα, γιατί αλλιώς θα στρεφόταν κατά πάνω σου οι μάζες και ποιός σε έσωζε.

Σε ευχαριστώ που με έκανες να συνειδητοποιήσω οτι δεν υπάρχει αντικειμενικότητα και όσο κάποιος φωνάζει οτι είναι αντικειμενικός και έχει τη μία, μοναδική και απόλυτη αλήθεια, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να είναι υποκειμενικός, δογματικός καργιόλης που απαιτεί όλοι να δεχτούν τη δική του παπάρα, γιατί δεν έχει επιχειρήματα να πείσει.

Σε ευχαριστώ που μου έκανες να συνειδητοποιήσω οτι στα χέρια της πολιτικής, μέχρι και τα μαθηματικά είναι υποκειμενικά. Βγαίνεις και κυβερνάς με 25%, σε συνεργασία με άλλον με 15% και με άλλον με 8% και αυτό είναι “η πλειοψηφία του λαού”. Άσε που η αποχή δεν υπολογίζεται, που είναι αυτοί που καλώς ή κακώς (υποκειμενικό είναι ρε μαλάκα και αυτό) σε έχουν γραμμένο και μισούν και το σύστημά σου και εσένα και είναι  αντικειμενικά πολλοί αυτοί, όσο υποκειμενικά και να ερμηνεύσεις τα αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση, δε κυβερνάει η πλειοψηφία, αλλά λίγο καιρό μετά τις εκλογές, ακόμα και οι υποκειμενικά έξυπνοι που το είχαν καταλάβει και το συζητούσαν αμέσως μετά τις εκλογές, το ξεχνάνε και βρίζουν τους Έλληνες που ψηφίζουν συνέχεια τους δήμιούς τους και πόσο ηλίθιοι είναι.

Σε ευχαριστώ που με έκανες να δω την παράνοια κάποιων γνωστών μου. Που βρίζουν τους μετανάστες “που τους παίρνουν τις δουλειές” (λες και καίγονται να πάνε να δουλέψουν σαν σκλάβοι στις φράουλες) και τα βύζματα, και οτι “όλα στην Ελλάδα έτσι δουλεύουν, με βύζματα και καλά κάνουν στους δημοσίους υπαλλήλους” και μετά ρωτάνε φίλους και γνωστούς σε άλλες χώρες αν έχουν κανα βύζμα να φύγουν και αυτοί μετανάστες. Και η ειρωνεία χάνεται στους εγκεφάλους-κουκούτσια που κουβαλάνε.

Σε ευχαριστώ που έκανες γνωστό τον Πάτερ Παστίτσιο μέχρι στο εξωτερικό. Ήταν από τα πολύ καλά τρολλζ και δεν τον ήξεραν αρκετοί. Επίσης κατάφερες να γίνεις για άλλη μια φορά ρόμπα στο εξωτερικό και να αγχώσεις πιθανούς επισκέπτες στη χώρα, μη τους μπουζουριάσουν αν πουν κάτι για την εκκλασία σου. Άσε που έκανες ακόμα και μη-τρολλς να δημιουργήσουν καινούριους Πατέρηδες και γεμίσαμε με τόσα γκρουπζ στο φέισμπουκ, που δεν προλάβαινα να κάνω τζόιν. Με ένα ζμπάρο, τρία τριγώνια. Τόσο στόκοι, σε λίγο θα μαζέψουν και εμένα από το Μάλι και εκτός του οτι θα γελάει όλη η Αφρική μαζί τους, θα με κάνουν και σύμβολο αντίστασης. Και σύμβολο αντίστασης με τέτοια βυζιά δεν υπάρχει, θα γίνω Μίστρες οφ δε γουόρλντ. Εναλλακτικά μπορούν να μαζέψουν κανέναν από την Ευρωπεηκή Χώριση, να ξεφτιλίσουν ακόμα περισσότερο τα βραβεία του εμπόρου όπλων Νόμπελ και η Ευρώπη να μετονομαστεί σε Λατινική Ευρώπη, καθώς θα θυμίζει τις Αμερικανόφερτες χούντες της Λατινικής Αμερικής.

Ευχαριστώ που μου έμαθες τί θα πει λιγότερο και μικρότερο κράτος. Λίγες φορές τόσες λίγες λέξεις κρύβουν τόση πολλή ειρωνεία και αντίθεση. Δεν ήξερα οτι όταν λέγατε λιγότερο κράτος εννούσατε τόσο μεγάλο, που δε χωράει στα υπάρχοντα κτίρια και θέλει έξτρα στρατούς και ματατζήδες για να το επιβάλλουν, περισσότερα κομματόσκυλα σε θέσεις κλειδιά και περισσότερους παπαγάλους.

Σε ευχαριστώ που με έμαθες οτι το σύνταγμα, όχι μόνο αυτής την χώρας, αλλά κάθε χώρας είναι κουρελόχαρτο για να το χρησιμοποιείς μόνο για να νομιμοποιείς τα εγκλήματά σου και να το καταπατάς παράφορα όταν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά σου.

Σε ευχαριστώ που μου διδάσκεις πόσο μικρή μνήμη έχουμε όλοι μας. Ακόμα και εγώ ή όλοι αυτοί που το παίζουν έξυπνοι και μορφωμένοι. Από τις εκλογές, τα κόμματα και τα αποκόμματα, τον ρατσισμό, τον φασισμό, όλοι μας (μέσα και έξω από την Ελλάδα, ασχέτως υπηκοότητας και προέλευσης) αποδεικνυόμαστε ανεπαρκείς και εσύ το ξέρεις και το εκμεταλλεύεσαι.

Σε ευχαριστώ γιατί μου δίδαξες πώς να διαβάζω τα νέα. Μου απέδειξες οτι οι τηλεοράσεις είναι καλές μόνο για βάσεις σεμεδακίων και διακοσμητικών και οι εφημερίδες για να καθαρίζω τα τζάμια. Δημιούργησες τέτοιο χάος και κενό που υποχρεωτικά έβγαλες τους φελλούς στην επιφάνεια και έφερες στο προσκήνιο πραγματικούς ερευνητές και δημοσιογράφους που άξιζαν την προσοχή μου, αλλά χανόταν στην υπερπληροφόρηση.

Σε ευχαριστώ που μου έδειξες πρακτικά τον ορισμό της προπαγάνδας. Την αλλαγή της ιστορίας και της επικαιρότητας και την διαστρέβλωση όλων ώστε να σε εξυπηρετούν.

Σε ευχαριστώ που μου δίδαξες και μου ανέδειξες όλους τους πνευματικούς ανθρώπους του τόπου. Από φιλοσόφους της δεκάρας και της πούτσας, μέχρι οικονομολόγους και πολιτικούς επιστήμονες. Σε ευχαριστώ που μου δίδαξες οτι δεν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι ή και να υπάρχουν τους έχεις θαμμένους στα υπόγεια και μου μοστράρεις όλους τους άδειους τενεκέδες που βρωμίζουν την (υποκειμενική) αισθητική και την λογική μου. Σε ευχαριστώ γιατί με έκανες να θαυμάζω μόνο συγκεκριμένες ιδέες και ποτέ ανθρώπους.

Σε ευχαριστώ γιατί μου έμαθες τί θα πει ασυνέπεια και αντιφατικότητα όταν ομοφυλόφιλοι στηρίζουν τους φυσικούς τους εχθρούς, κοντοπίθαροι μελαμψοί φωνάζουν για την παπάρια φυλή στην οποία δεν ανήκουν αλλά θα ήθελαν να ανήκουν, ασέξουαλ παπάδες μιλάνε για πίπες (κυριολεκτικά), φιλόσοφοι και “διάνοιες” μιλάνε για επανεκκίνηση της ανθρωπότητας μέσα από την καταστροφή και τις ελεύθερες αγορές, παίρνουν Νόμπελ ειρήνης μαζικοί εγκληματίες και εγκληματικοί οργανισμοί, μέλη του Νάτο που βομβαρδίζουν αμάχους διαφημίζουν οτι πηγαίνουν την ειρήνη και τη δημοκρατία, άνθρωποι με ανατολίτικα επώνυμα και με ξένες γυναίκες μιλάνε για μετανάστες και καθαρές φυλές, μέσα σε άλλα.

Δυο μικρές και σφριγηλές παρένθεσεις (.)(.), όπως τα βυζιά μου (βασικά ήταν μία η παρένθεση αλλά έχω δύο βυζιά οπότε άλλαξα τον αριθμό για να εξυπηρετήσω τα συμφέροντά μου και μετά πρόσθεσα και αυτή την παρένθεση για να κάνω μανίπιουλειτ – πώς το λέτε εκεί στο ελλάντα- τους αριθμούς, οπότε να βγουν σύνολο δύο, αν συνεχίσω έτσι μπορώ να γίνω και πολιτικός ή έστω κυβερνητικός εκπρόσωπος), για αυτούς που θεωρούν οτι το χιούμορ σε τέτοιες σοβαρές περιπτώσεις είναι κακή αντίδραση. Για μερικούς ανθρώπους, είναι η μόνη αντίδραση. Μερικές φορές, αν και όχι πάντα (και δε θέλω σε καμμία περίπτωση να υπερασπιστώ τον Βουλαρίνο ή άλλους κάφρους), το χιούμορ είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σε μια τέτοια παρανοϊκή και βάρβαρη πραγματικότητα, ο μόνος τρόπος άμυνας. Θεωρώ οτι η ειρωνεία, ο σαρκασμός και ο αυτοσαρκασμός δεν πρέπει να ενοχοποιούνται, γιατί για κάποιους είναι οι μόνοι τρόποι έκφρασης. Μπορεί να είναι λάθος τρόποι, αλλά αυτό είναι υποκειμενικό. Αντικειμενική είναι μόνο η Άυν Ραντ και τα Ραντρόιντς της. Οι υπόλοιποι μπορούμε να δεχτούμε νομίζω την αντικειμενική ύπαρξη μιας σχετική υποκειμενικότητας, τουλάχιστον, σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Γιατί αλλιώς θα τον βγάλουμε τον καρκίνο.

Έχω πολλούς ακόμα λόγους να ευχαριστήσω την κυβέρνηση και τους εκφραστές της, αλλά δε θέλω να σε κουράζω. Όπως είπε και ένας μαλάκας σχολιαστής κάτω από ένα μεγάλο άρθρο που διάβαζα πρόσφατα “ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και κανένας δεν έχει χρόνο για μεγάλα άρθρα”. Αυτός μάλλον παίρνει τις ειδήσεις του από τις λεζάντες που τρέχουν κάτω από τα παπαγαλάκια στις ειδήσεις και σε άλλες εκπομπές. Περαστικά μας.

Σας αγαπώ όλους (εκτός από τόσους πολλούς, που θέλω άλλο ένα άρθρο για να τους αναφέρω μόνο),

Είμαστε οι παθητικοί θεατές μιας σουρεάλ ταινίας. Οι τράπεζές μας περνούν δύσκολες ώρες (Μητσοτάκουλας), τον σκουρόχρωμο μπλινγκ-μπλινγκ-Νότις τον ενοχλούν οι σκουρόχρωμοι Πακιστανοί στα φανάρια, ομοφυλόφιλοι στηρίζουν τους δήμιούς τους, το Υπουργείο Αλήθειας του Όργουελ φαντάζει σχεδόν ωραίο μπορστά στην πολιτική πραγματικότητα, τα μνημόνια και η φτώχεια θα μας γλιτώσουν από την φτώχεια, οι Χαζί χρησιμοποιούν αρχαιοελληνικά σύμβολα (Ινδικά, σύμφωνα με την άδικη και πικρή πραγματικότητα) και χαιρετισμούς. Ο Κασίδας αναρωτιέται γιατί γίνεται άρση της βουλευτικής ασυλίας μόνο σε δολοφόνους και εγκληματίες και παρατηρεί οτι δεν είναι τυχαίο γεγονός (“στην τύχη πιάσαμε τον δολοφόνο, αρχηγέ”), και πολλά άλλα, μικρά ή μεγάλα. Μάχες παντού, για όλα, μέχρι και για την σεξουαλικότητα με τα παπαδαριά (άσχετοι επί του θέματος, μιας και οι περισσότεροι είναι αφιερωμένοι στην μπαναγιά, τον τζίζας, σε συναδέλφους τους, τέλος πάντων γνώση του αντικειμένου δε μπορείς να πεις οτι έχουν). Το πιο πρόσφατο χτύπημα όμως ήρθε από το χώρο της ελαφράς και ελαφριάς λογοτεχνίας.

Η μανδάμ συγγρα-φεύ!-ς, με την επιστολή της αναζοπύρωσε τα πάθη και άθελά της έφερε στην επιφάνεια πολύ σημαντικά πολιτκά θέματα, όπως αυτό των πνευματικών δικαιωμάτων, των ταξικών διαφορών και την αποσύνδεση των εχόντων με των μη-εχόντων, του δημοσίου και του ιδιωτικού χώρου, της παιδείας και μερικά ακόμα στα οποία δε θα αναφερθώ.

Η απάντησή μου, όπως συνήθως, είναι: βυζγιά.

Για να γίνω πιο σαφής: Όταν οι εκφραστές της μετριότητας και της βιομηχανοποίησης της τέχνης αμφισβητούν την ανάγκη ύπαρξης δημοσίων χώρων όπου η γνώση μεταδίδεται ελεύθερα και είναι προσβάσιμη από όλους, τα βυζγιά είναι η υψηλότερης αισθητικής και περιεχομένου, απάντηση που μπορώ να δώσω.

Το πρόβλημα είναι όταν αρχίζεις και παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά. Είναι και ένα πρόβλημα όταν δεν μπορείς πια να ανακαινίζεις το πανάκριβο διαμέρισμά σου κάθε 6μηνο, αλλά αυτό είναι πολύ βαθύτερο. Το πρώτο όμως, είναι αυτό στο οποίο θα αφιερώσω λίγο χρόνο. Όταν από τίποτας, όπως είμαστε οι περισσότεροι, γίνεσαι κάποιος, με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά χωρίς να αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα, ξεκινάει το θέμα. Γιατί αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά την αξία και παίρνεις σαν δεδομένη την επιτυχία.

Θέλω να πω, για να το κάνω πιο προσωπικό, αν εγώ, μια βυζαρού που γράφει μαλακίες, ξαφνικά πάρω μια προσφορά για να γράφω επί πληρωμή σε ένα, πες, μεγάλο περιοδικό, και ξαφνικά γνωρίσω δόξα, χρήμα, επιτυχία, μπορεί να σταματήσω να αντιλαμβάνομαι οτι είμαι μια βυζαρού που γράφει μαλακίες και να νομίζω οτι είμαι ο επόμενος Μπέρτραντ Ράσελ. Αν έχω αρκετούς φανς (και είναι δεδομένο οτι θα έχεις αρκετούς φανς, όποιος και να είσαι και ότι μαλακία και να κάνεις, αν σε μοστράρουν σε πολύ μεγάλο κοινό, πάρε τις χρυσαλίδες, τους Νότις, τον Σαμαρass) και οι περισσότεροι από αυτούς, ή τουλάχιστον αυτοί που τους αρέσω περισσότερο και είναι παθιασμένοι τόσο, ώστε να μου λένε πόσο γαμάτη είμαι και τί ωραία που τα λέω και τί ωραία βυζγιά που έχω, χωρίς να έχω το υπόβαθρο για να αντιμετωπίσω αυτή την ξαφνική επιτυχία, θα γίνω χρυσαλίδα σε φυσαλίδα.

Άλλο σημαντικό θέμα είναι οτι σε περίπτωση κρίσης, τα μη απαραίτητα για τη διαβίωση, τα αντικείμενα πολυτελείας για παράδειγμα, πέφτουν σε πωλήσεις. Η ελαφριά και ελαφρά λογοτεχνία, είναι θύμα αυτού του φαινομένου. Και ο καυλιτέχνης με ποιόν θα τα βάλει, αν όχι με αυτούς που τον έκαναν αυτό που είναι, με το κοινό του δηλαδή που του πρόσφερε αυτή το χλιδοκιτσάτο λάιφσταιλ, τόσα χρόνια (φρίκη, κάψιμο, παράνοια)? Οπότε στρέφεται εναντίον τους, τους αντιμετωπίζει ως φτηνούς πασέ και βήτα που θέλουν να κλέψουν το πνευματικό σου τεκνό (νεραός, ψηλός, γαλανομάτης, ωραίο σώμα αλλά πιο χαζός κι από τα ραδίκια) και να πάνε να το διαβάσουν στη ζούλα, σε καμμια βλιβλιοθήκη.

Μάλιστα, επιπλέον, η χρυσαλίδες αποκαλούν το κοινό τους “τεμπέληδες” ή εντάξει, κάνουν μια υποχώρηση, μπορεί να είναι απλά ηλίθιοι “και να έκαναν λάθος επιλογές” και γι’αυτό να μην έχουν λεφτά να πάρουν τα βιβλία της (από μήνυμα σε αναγώστριά της). Και εδώ η απάντηση μου είναι βυζγιά. Αλλά με 50%+ ανεργία στους νέους, είναι λίγο προκλητικό ρε κοπελιά, ή ηλίθιο. Η μόνη λάθος επιλογή που μπορεί να έκαναν είναι η επιλογή των βιβλίων που ήθελαν να διαβάσουν. Αλλά τέλος πάντων. Γούστα ήταν (ΗΤΑΝ ή αουτάν)  αυτά. Ο άλλος είναι ομοφυλόφιλος και στηρίζει δημόσια τα χρυσαύγουλα που τον θεωρούν ανοιχτά υπάνθρωπο, άρρωστο και κατώτερο, εδώ θα κολλήσουμε?

Το σημαντικότερο θέμα που, άθελά της πάντα, έθιξε η μανδάμ, ήταν αυτό της δημόσιας βιβλιοθήκης. Με την οποία, με έκπληξή μου διαπίστωσα, άλλοι συγγραφείς ψιλοσυμφώνησαν, οι οποίοι κατα τ’άλλα το έκριναν το θέμα ορθότερα.

Θα διηγηθώ τη δική μου ιστορία, για να εκφράσω καλύτερα την δική μου άποψη επί του θέματος. Όταν ήμουν μικρή, το φροντιστήριο Αγγλικών μου είχε δύο βιβλιοθήκες, μικρές σχετικά, 5-6 ράφια η κάθε μία και από κατω ντουλάπια, με μερικά κλασικά λογοτεχνικά βιβλία, όπως το “Strange Case of Doctor Jekyll and Mr Hyde”, το “A Tale of Two Cities”, το “The Adventures of Tom Sawyer”, τέτοια πράγματα. Μέσα σε δύο χρόνια, τα είχα διαβάσει όλα και είχα ξεμείνει. Και ο καθηγητής μου, μου έφερνε από το σπίτι του. Και τα διάβασα και αυτά. Αργότερα, όταν έκανα ιδιαίτερα με μια καθηγήτρια, πολύ συχνά μου έφερνε βιβλία από το σπίτι του, γιατί συζητούσαμε για λογοτεχνία και ήθελε να μου δώσει καινούρια ήδη που πιθανόν να μου άρεσαν. Τα είχα διαβάσει όλα και όντως άρχισα να αγαπάω και άλλα είδη, εκτός από τα κλασικά.

Τα περισσότερα από αυτά τα βιβλία, τώρα βρίσκονται στη βιβλιοθήκη μου, γιατί τα αγόρασα και η ίδια. Και πολλά περισσότερα, από πολλά περισσότερα ήδη. Αυτό έγινε χάρη στους ανθρώπους που αγαπούσαν το διάβασμα και ήθελαν να μοιραστούν την αγάπη τους και την ευχαρίστηση που έπαιρναν από αυτό, με άλλους. Πάντα θα ήθελα να ζω κάπου όπου θα είχε μια τεράστια βιβλιοθήκη και θα πήγαινα να τα ανακαλύψω μόνη μου, αλλά δυστυχώς δεν ήμουν τυχερή. Το ρόλο αυτό έχουν αναλάβει τα βιβλιοπωλεία. Μπορώ να περάσω ώρες σε ένα βιβλιοπωλείο και συνήθως τις περνάω. Σε μερικά βιβλιοπωλεία έχουν καφετέριες για να πίνεις τον καφέ σου και να χαζεύεις. Σε ένα από αυτά, αφού είχα πάρει εναν στίβο από βιβλία (αν*υπέρ*βλητο*ς ΓΑΠ), με έναν χυμό και ένα σάντουιτς, έφαγα κανένα δίωρο, χαζεύοντας και ξεχωρίζοντας ποιά θέλω. Πήρα όσα περισσότερα μπορούσα. Ένας φίλος, εκτός από λίγα βιβλία που κρατάει, όλα τα υπόλοιπα τα δίνει σε γνωστούς του και συχνά το σκέφτομαι και έχω τύψεις που είμαι τόσο εγωίστρια και τα κρατάω όλα. Η δικαιολογία μου είναι οτι είναι όλα καταπληκτικά και που και που τα χρησιμοποιώ για να αναπτύξω μια ιδέα δική μου ή για πηγές, τέτοια πράγματα. Αλλά είμαι εγωίστρια, γιατί κάποιος άλλος μπορεί να κάνει μια αρχή και να αγαπήσει έναν συγγραφέα ή ένα είδος που δεν το έχει γνωρίσει μέχρι τώρα με αυτά και εγώ τα έχω στα ράφια μου.

Το θέμα μου είναι οτι αν είχα πρόσβαση σε δημόσια βιβλιοθήκη, το πιθανότερο είναι οτι θα είχα αγοράσει πολλά περισσότερα βιβλία. Με τον ίδιο τρόπο που το ραδιόφωνο σε κάνει να αγαπάς καινούριες μουσικές και μετά τις αγοράζεις ή/και πας σε συναυλίες, μπορεί να πάρεις και κανένα μπλουζάκι, κάνα χοτ-ντογκ, ξέρεις. Έτσι και αυτή, αν έκοβε λιγάκι, θα έπρεπε να παρακαλάει να μπει σε βιβλιοθήκες. Άσχετα αν οι βιβλιοθήκες θα έπρεπε να τα αποφεύγουν τέτοιου είδους βιβλία. Εδώ είπε οτι σχολικές βιβλιοθήκες της ζητούσαν τα βιβλία της. Προφανώς κάποιος δάσκαλος μισεί τα φρέσκα μυαλά και θέλει να τα σαπίσει. Αν δεν τα μισεί, θα έδινε στα στα παιδιά ένα από τα εκατοντάδες, τουλάχιστον, αριστουργήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας, όχι Κοζμοπόλιταν σε διαφορετικό μέγεθος.

Βέβαια, η αλήθεια είναι οτι αν διαβάζεις ή/και ξέρεις από μουσική, Χρυσαλίδες και Νότισς δε θα αγοράσεις. Και θα χτυπιούνται οτι τα κατεβάζεις και αυτές και οι νταβάδες τους. Δεν τα κατεβάζουμε καλή μου, ούτε τα δανειζόμαστε από βιβλιοθήκες. Τα αγνοούμε. Και μπορεί αυτό να το ξέρει, γι’αυτό τέτοια απαξιώση στις βιβλιοθήκες. Αμφιβάλλω, αλλά λέμε τώρα. Μπορεί να της το λέει το ένστικτο της, αυτό που της λέει οτι στην προηγούμενη ζωή ήταν “κακός άνδρας”, μπορεί αυτό το καταπληκτικό, διορατικό ένστικτό της να της λέει  οτι οι βιβλιοθήκες δεν κάνουν καλό στον τραπεζικό της λογαριασμό. Γιατί οι αναγνώστες ξέρουν οτι η γνώση δεν είναι μπίζνα να βγάλεις εσύ κανα λεφτό.

Σας αγαπώ (εκτός από τις βυζινεσγουίμεν-συγγραφείς και τους σκουρόχρωμους και/ή  ομοφυλόφιλους ρατσιστές),

Αγαπημένε μου,

Αυτό το διάστημα ήταν δύσκολο για εμένα. Μετά την απόρριψή σου, δεν είχα τί να κάνω. Προσπάθησα να βρω άλλο τόι-μπόι, αλλά βλάκα σαν εσένα δεν ξαναβρήκα. Και ήθελα κάποιον να απορρίψω. Αν δεν απορρίψω τουλάχιστον δύο άντρες μέσα σε έναν μήνα, πέφτει η αυτοπεποίθησή μου και βουλιάζω σε καταθλιπτικά όνειρα και άβολους καναπέους. Ήσουν το νούμερο ένα, αλλά το νούμερο δύο δεν ήρθε ποτέ. Έχω απορρίψει πολλούς περισσότερους σε ένα μήνα, ακόμα και σε μία εβδομάδα, αλλά αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε έναν βίσιους κύκλο. Αφού δεν απορρίπτω δε βγαίνω, αφού δε βγαίνω δεν απορρίπτω και καταλαβαίνεις τί σημαίνει η εξέλιξη αυτή (τάδε Έφη Αυτιάς – Έφη ή Αυτιάς, αποφάσισε επιτέλους. -Έφη, αν και μου την σπάνε τα φρύδια της, είναι από αυτά που είναι σαν λεπτή γραμμή με μεγάλη καμπύλη και μου θυμίζουν κακιασμένη αγάμητη μάγισσα). Και επειδή ήμουν σε αυτή την θλιβερή και θλιμμένη κατάσταση, αποφάσισα να δω όλα τα ντοκιμαντέρ του Ατένμπορο. Ευτυχώς που έχω μαλάκες σαν εσένα στη ζωή μου που με κάνουν, έστω και για λίγο, να μη θέλω να βγω από το σπίτι και αντί να βάφομαι και να ντύνομαι, κάνω και τίποτα ενδιαφέρον.

Να σε προειδοποιήσω οτι αυτά που θα γράψω παρακάτω θα είναι  τόσο ρεαλιστικά και αντικειμενικά, όσο είναι σουρεαλιστικά υποκειμενικά και αν βγάλεις άκρη, στείλε μου γράμμα με περιστέρι. Ή με αεροπλάνο, γιατί μέχρι να φτάσει στο Μουνί του Μάλι το καημένο, θα πεθάνει, δεν είναι φτιαγμένα/εξελιγμένα για τέτοια ταξίδια τα περιστέρια.

Και τώρα, σκέψου τις χήνες. Εμείς εδώ κάτω βάζουμε σύνορα, τα αλλάζουμε, σκοτωνόμαστε γι’αυτές τις γραμμές στους χάρτες, επινοούμε θρησκείες, της πουτάνας, ενώ αυτές πετάνε απο πάνω ανέμελες για να κάνουν σεξ, να φάνε και να λιαστούν. Θα μου πεις και αυτές κινδυνεύουν, αλλά τουλάχιστον δεν ακονίζουν τα ράμφη τους για να σκοτώσουν η μια χήνα την άλλη για το ποιά θέση θα έχουν στο ταξίδι στον αέρα. Τις αρπάζει ενίοτε κανένας αετός, έχουν άλλα προβλήματα τέλος πάντων. Αλλά οι γραμμές στους χάρτες, δεν είναι ορατοί συνήθως στη γη, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, όπως το Σινικό τείχος, το τείχος του Βερολίνου, το τείχος της Παλαιστίνης, τέτοια πράγματα. Γενικώς είναι λίγα και οι χήνες, ως εκ τουυυ τουυύ (το τρένο περνά, -αίσχος, τί είσαι πεντάχρονο?), δεν τα βλέπουν, οπότε πετάνε ανέμελες, όπως προείπα για να πάνε να φάνε, να λιαστούν, να κάνουν σεξ και να μεγαλώσουν τα χηνάκια τους. Αν ήξεραν τί ακριβώς κάναμε εδώ κάτω, θα μας είχαν για μαλάκες μεγάλου βεληνεκούς και θα συζητούσαν μεταξύ τους πόσο άχρηστο, καταστρεπτικό και ηλίθιο είδος είμαστε και μερικές μάλιστα μπορεί να το πήγαιναν ένα βήμα παρακάτω και να παρακινούσαν σε βία με σκοπό τον αφανισμό του ανθρωπίνου είδους, όπως κάνουμε εμείς με όλα τα είδη του πλανήτη. Ίσως κάποια μέρα αυτές οι περιθωριακές σέχτες να αποκτήσουν δύναμη ανάμεσα στις χήνες, ίσως μάλιστα και να συνεργαστούν με τους αετούς και να μας επιτεθούν μαζικά, κουτσουλώντας μας μέχρι θανάτου. Κάτι σαν τους νεο-ρατσιστές.

Νεο-ρατσιστής, σύμφωνα με εμένα, είναι ο μαλάκας ο οποίος είναι αμόρφωτος, έχει χαμηλό Iq, γουστάρει μέχρι θανάτου οτιδήποτε ξένο, ειδικά γυναίκες, για τις οποίες ακόμα και για ένα πήδημα, θα χώριζε τη γυναίκα του, θα πουλούσε για ανταλλακτικά τα πεθερικά του και θα έβαζε σε ορφανοτροφείο τα παιδιά του, ξέρει στο πολύ περίπου -και υπερβάλλω εδώ- τί θα πει ορθογραφία, ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμός και δικαίωμα, αντιλαμβάνεται τους αρχαίους Έλληνες σαν πολιτιστική κληρονομιά του, που πηγαίνουν χέρι-χέρι (pun intended) με τους μισογύνηδες αγάμητους και στερημένους του μεσαίωνα του χριστιανισμού, θεωρεί λογικό, νόμιμο και ηθικό να μισείς, να εκμεταλλεύεσαι και να δέρνεις ή ακόμα και να σκοτώνεις αλλόρατσους και αλλόθρησκους για τις μικρόνοες και ηλίθιες υποκειμενικές σου απόψεις (βλέπε Άυν Ραντ), δε θεωρεί οτι υπάρχει κάτι λάθος ή αντικρουόμενο στο να πιστεύει στην μοίρα (ή στο κιζμέτ, όπως λένε και οι γειτόνοι μας) αλλά παράλληλα να θεωρεί οτι η ομοφυλοφυλία είναι επιλογή (δηλαδή αφού είναι μοιραίο, πώς είναι επιλογή, και αν δεν είναι μοιραίο, τότε δεν υπάρχει μοίρα, δεν εξετάζω καν την επιστημονική πλευρά του θέματος), αλλά μέσα σε όλα αυτά πιστεύει οτι είναι ανώτερος χωρίς να έχει κάνει απολύτως τίποτα άξιο λόγο στη ζωή του, εκτός από να είναι πρόβατο σε μια αγέλη, είτε θρησευτική, είτε εθνικιστική, είτε οτιδήποτε άλλο. Η διαφορά από έναν απλό ρατσιστή, είναι οτι λόγω του ίντεργουεμπς και της ευκολίας της μετακίνησης των ανθρώπων από τη μια χώρα στην άλλη, έχει στη διάθεσή του πληροφορία που ένας άνθρωπος που μεγάλωσε το 1942 σε ένα χωριό του Αμαζονίου δεν είχε ποτέ και παρά την πληροφορία και πληροφόρηση, επιμένει να πιστεύει οτι είναι ο πιο μοναδικός, γαμάους, ξεχωριστός και υπέροχος τύπος που γεννήθηκε ποτέ. Επίσης σημαντική διαφορά είναι οτι για τους ίδιους λόγους, είναι μέλος διεθνών δικτύων, με την έννοια οτι συνεργάζεται με άλλες νεο-ρατσιστικές οργανώσεις, παρά το οτι, θεωρητικά και πάντα σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ανώτερός τους. Δηλαδή έχουμε το παράδοξο ο Έλληνας νεο-ρατσιστής, απόγονος του Σωκράτη, του Ισοκράτη και του Ιπποκράτη (γιέα μαν) να είναι μέλος του ίδιου κλαμπ ηλιθίων με τον Γερμανό, Νορβηγό, Αμερικάνο, Ισραηλινό και δε θα μου έκανε καθόλου εντύπωση σε λίγο να συνεργαζόταν και με “ακόμα κατώτερους” (σύμφωνα με τον ίδιο πάντα) όπως με Μεξικάνους, Λίβυους και δεν ξέρω τί άλλο. It defeats the purpose, αλλά πού να το καταλάβει ο στόκος.

Για να επιστρέψω στο ζωικό βασίλειο, θα αναφερθώ στους μπαμπουίνους. Οι μπαμπουίνοι είναι άλλη υπόθεση. Είναι τα πιο χρυσαυγίτικα ζώα στον πλανήτη, έβερ. Λίγο πιο έξυπνα, βέβαια, αλλά παρ’όλα αυτά είναι μεγάλα καθίκια. Έχουν αγέλες, όπως οι νεο-ναζιστές, με αρχηγούς, κανονική ιεραρχία δηλαδή και τάξεις. Οι γυναίκες είναι κατώτερες, όπως και για τους νεο-ρατσιστές, και συχνά τα κυρίαρχα αρσενικά τις επαναφέρουν στην τάξη, δέρνοντας τις άσχημα και χαρακτηριστικά τις κρατάνε με το κεφάλι κάτω, χτυπώντας τες μέχρι να σιγουρευτούν οτι συμμορφώθηκαν. Αυτό για να μην τις αφήσουν για άλλα κυρίαρχα αρσενικά, ή αν τις πιάσουν να ξενοκοιτάνε, ή καμμια φορά και προληπτικά, γιατί είναι καθίκια και ουγκ ρε, τί θέ? Τσαμπουκά?

Οι γυναίκες των μπαμπουίνων, επίσης, με τη σειρά τους είναι καθίκια μεταξύ τους και ακόμα και με τα παιδιά των άλλων. Σε μια πρακτική επίδειξη κάθε πρότασης που έχει το “αλλά”, όπως για παράδειγμα “εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά να πεθάνουν όλοι οι μελαμψοί του πλανήτη”, “εγώ δεν είμαι βάρβαρος, αλλά θα σε γαμήσω στο ξύλο αν πεις κάτι με τό οποίο δε συμφωνώ”, “εγώ δεν είμαι δυστυχισμένος και στερημένος και από άντρες και από γυναίκες ομοφοβικός με κρυφές ομοφυλοφιλικές τάσεις αλλά δε μπορώ να βλέπω ευτυχισμένους ομοφυλόφιλους”, “εγώ δεν είμαι σεμντότυφη παρθενοπιπίτσα αλλά οι τσόντες έπρεπε να απαγορεύονται στα πιτσιρίκια”, “εγώ δεν είμαι κλειστόμυαλος, χωρικός μαλάκας και παρ’ότι δεν έχω ταξιδέψει ποτέ είμαι απόλυτα σίγουρος, τόσο που κόβω και το πουλί μου, οτι σαν την Χαλκιδική δεν έχει” και γιού γκετ δε πόιντ, τέλος πάντωνε. Θα μου πεις, με τόσο ξύλο και εξυτελισμό που τρώνε από τους άντρες μπαμπουίνους, κάπου πρέπει να το βγάλουν και αυτές. Και το βγάζουν στις άλλες γυναίκες της αγέλης τους. Η αρχηγός, ή κυρία του αρχηγδιού (αρχηγός αρχίδι, δε θε θεωρώ ηλίθιο και μπορεί να το έπιανες και χωρίς την επεξήγησή μου, αλλά το εξήγησα ούτως ή άλλως γιατί μπορεί και να είσαι τελικά- see what I did there? -Τώρα πρέπει να γράψω επεξήγηση για την επεξήγηση? -Όχι, δέι γκετ δε πόιντ, είπαμε) της αγέλης, βάζει άλλες να κάνουν τη βρωμοδουλειά, να βρίσκουν φαγητό και νερό, να τους οδηγούν κλπ, και μετά σε μια τρομερή επίδειξη θρασύτητας και αχαριστίας, τις διώχνει από την πηγή φαγητού ή νέρου, για να ευχαριστηθεί η αυτής μεγαλειότητα πρώτα και μετά οι σκλάβοι της, που χωρίς αυτούς θα είχε πεθάνει και αυτή και το μούλικό της. Και άλλα τέτοια τραγελαφικά.

Αλλά η αλήθεια είναι οτι τα περισσότερα ζώα δεν είναι έτσι μεταξύ τους. Έχουν αναπτυγμένες κοινωνικές δομές, και συνεργάζονται για να επιβιώσουν.  Μάλιστα, ένα είδος πουλιών κάνει την εξής μαγκιά: φλερτάρουν πολλά αρσενικά μαζί για να ρίξουν ένα θηλυκό που θα το πηδήξει μόνο ένας από την παρέα. Μετά είναι τα prairie dogs (δεν είναι σκυλιά), που κατασκευάζουν υπόγεια σπίτια με ξεχωριστή τουαλέτα και υπνοδωμάτιο και επίσης με πολλές εξόδους για να ξεφεύγουν από τα φίδια, άσε που κάθονται όρθια και βαράνε σκοπιές για να να προειδοποιούν για ληστές, βιαστές και δολοφόνους όλο το χωριό τους, και υπάρχουν και υποψίες οτι έχουν δική τους γλώσσα που την ανέπτυξαν για να περιγράφουν τον εισβολέα, π.χ. είναι κοντός, μελαμψός, με τσεκούρι και μπλούζα Χρυσά Αυγά. Ή φίδι. Ή αετός. Στους κύκλους των prairie dogs, επικρατεί σύγχιση και υπάρχει ασυμφωνία για το ποιός είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός, αλλά στους ανθρώπινους κύκλους καθόλου, αφού οι άνθρωποι εξολόθρευσαν το 98% του πληθυσμού των prairie dogs, αν και τότε δεν ήταν διαθέσιμες οι μέιντ ιν τσάινα μπλούζες των Χρυσών Αυγών.

Ξεκίνησα να τα γράφω όλα αυτά για να… γιατί… επειδή… δεν έχω ιδέα. Ίσως ήθελα πάλι να γράψω καινούριες και ασυνήθιστες προτάσεις με συνηθισμένες και λίγες ασυνήθιστες λέξεις (βίτσιο μου, γι’αυτό οπωσδήποτε πρέπει να γράψω σε κάποια φάση, θύμισέ το μου πλιξ). Ή μπορεί να ήθελα μάλλον να πω οτι Θρασκιά-Παρτίδα-Οικογενειοκρατία. Ζούμε σε ένα σουρεάλ παράλληλο σύμπαν. Δηλαδή όλα αυτά τα σάι-φάι, κλάιν-μάιν (γουότ? -Δεν ξέρω, παράνοια, φρίκη, κάψιμο -Τί να κάνει ο σύντρολλος, μου έλειψε) βιβλία, σειρές, ταινίες, ακόμα και επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί, δεν έχουν σκεφτεί ποτέ οτι το παράλληλο σύμπαν δε θα το βρουν ποτέ, γιατί είναι το δικό μας. Θα μου πεις, άρα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένα ακόμα για να είναι παράλληλο και εμείς είμαστε το ένα από αυτά. Αλλά το παράλληλο, δεν είναι πραγματικά παράλληλο, είναι ορθό και επειδή είναι ορθό είναι λίγο πιο προχωρημένο επιστημονικά και έτσι μας ανακάλυψε πολύ πριν εμείς καν να σκεφτούμε οτι υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, φρίκαρε, προκλήθηκε μεγάλη ταραχή (βοήθησε ο ΛΕ-ΠΑ σε αυτό), και μετά από πολλές διαβουλεύσεις αποφάσισε να γίνει κάθετο και να την κάνει από αυτό το σύμπαν. Τώρα βρίσκεται μόνο του σε ένα άλλο σύμπαν πολύ, πολύ όμως μακριά από το δικό μας και εξελίσσεται ευτυχισμένο και ανέμελο, θα έλεγα σαν τις χήνες, αλλά είναι καλύτερα από της χήνες γιατί δεν έχει αετούς και δεν κινδυνεύει να το πυροβολήσει ο Μπάμπης γιατί αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα του χόμπι.

Το Θρασκιά-Παρτίδα-Οικογενειοκρατία το είχα γράψει παλιά στο Νετγουρκνετμπλογκςφακγιουτιονομαειναιαυτό, αλλά θα το αναλύσω ίσως άλλη στιγμή. Από την άλλη μπορώ και να μην το αναλύσω, είναι ξεκάθαρο τί θέλω να πω, αλλά… Γιού γκετ δε πόιντ.

Σας αγαπώ όλους (εκτός από τους νεο-ρατσιστές και τους μαλάκες μπαμπουίνους),

Κάποτε, πριν να βγάλω ή να βάλω (είναι υποκειμενικό το θέμα, γιατί πρόσθεσα βυζιά, άρα έβαλα, αλλά λέμε και έβγαλα βυζιά, δηλαδή μεγάλωσαν) βυζιά, παρακολούθησα τα υποχρεωτικά μαθήματα οδήγησης, που ήταν απαραίτητα για να βγάλω (ή να πάρω δίπλωμα, και τα δύο είναι σωστά, νομίζω, πάντα υποκειμενικά) δίπλωμα. Σε ένα από τα μαθήματα, επίδοξη οδηγός ήταν ο Ζαχαρούλα όσο περίμενα την σειρά μου. Η Ζαχαρούλα λοιπόν, ήταν, όπως και το όνομά της μαρτυρά, ντροπαλή και ήσυχη. Η προσπέραση της φαινόταν σαν εξτρίμ σπορ, σαν το μπάντζι τζάμπινγκ ή την πτώση με αλεξίπτωτο (και ουχί με αλεξικέραυνο, αυτό είναι αντικειμενικό). Όταν ήρθε η στιγμή να το κάνει, είπε με δειλή αποφασηστικότητα (κανονικά γράφεται “αποφασιστικότητα”, αλλά δε θέλω να χρησιμοποιώ λέξεις που αφήνουν υπονοούμενα περί χρυσαύγουλων και έτσι αποφάσισα να πάρω την γραμματική στα χέρια μου και να αλλάξω την ορθογραφία της λέξης): ” Θα το τολμήσω”. Και έκανε την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια προσπέρασης, η Ζαχαρούλα.

Τώρα από την δειλά αποφασηστική Ζαχαρούλα, θα σε πάω στην Άυν Ράντ. Το Ράντ, εκτός από το νόμισμα της πολυπαθούσας Νοτίου Αφρικής, είναι και ένα πράμα (άνθρωπο δεν το λες), το οποίο ήταν ανθρωπόμορφο μεν, θηλαστικό, δίποδο, δίματο, δίχερο, δίβυζο και τα λοιπά, αλλά με εγκέφαλο κασιδιάρη* (παρόμοιο ανθρωπόμορφο θηλαστικό), με ψυχολογικά κασιδιάρη (άλλο τικ στα μάτια αλλά ίδιο βλέμμα “χάνομαι στα γράμματα και οι λέξεις με μπερδεύουν, τί σημαίνουν επιτέλους αυτές οι λέξεις?”), ίδια ψυχοπάθεια και μίσος για τους συνανθρώπους του, και με εμφάνιση, επίσης, κασιδιάρη (γιατί γυναίκα δεν το λες).

Αυτό το πράμα λοιπόν, που η προσωπική ιστορία είναι ένα δράμα άξιο θεατρικού έργου, το δυστυχισμένο, μίζερο, ημιμαθές και μισάνθρωπο, αυτοανακυρήχθηκε φιλόσοφος και συγγραφέας (και άλλα που δεν είναι της παρούσης), και επινόησε μια και καλά θεωρία για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Θα μου πεις και τί σε νοιάζει εσένα η καμμένη? Καλά θα μου έλεγες, αν δεν είχες άδικο, ή αν είχες ιδέα, καημένε μου. Αυτό το πράμα είναι εν μέρει (μεγάλο μέρει) υπεύθυνο για την κατάστασή σου αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Για την ανεργία, για τα πογκρόμ, για τις μειώσεις μισθών, για την κατάργηση του κοινωνικού κράτους, δηλαδή νοσοκομεία σχολεία και τα λοιπά. Αν σε ενδιαφέρει γιατί, συνέχισε να διαβάζεις. Αν δε σε ενδιαφέρει, πήγαινε διάβασε σε καμμια κωλοφυλλάδα για τους ιλουμινάτι. Γιατί ξέρω οτι θέλεις να μάθεις γιατί, αλλά το θέμα είναι πού ψάχνεις. Και εγώ μπορεί μεν να έχω βυζιά, αλλά κάνω και γαμώ τις οικονομουνικές αναλύσεις.

Για να επιστέψω στο θέμα μου λοιπόν, αυτό το δυστυχισμένο πλάσμα, έφυγε από τη Ρωσία, πήγε στην μαμά Αμέρικα και σαν κάθε καλό βλαχοχωριατάκι, έπαθε συγκλονισμό από τα μεγάλα και γυαλιστερά κτίρια (oooh, shinies! φάση). Φάστ φόργουρντ λίγα χρόνια μετά γίνεται κολλητάρι με τον Άλαν Γκρίνσπαν (αν δεν ξέρεις και αυτόν πώς να καταλάβεις γιατί σου συμβαίνουν αυτά που σου συμβαίνουν, ε?) και άλλους μπετόστοκους με δύναμη, και φτιάχνουν και μια ομάδα που την ονομάζουν ειρωνικά “the collective”, γιατί αυτή μισούσε τον κομμουνισμό (αν και επινόησε ένα σύστημα και μια “φιλοσοφία” που θα έκανε κομμουνιστές, ναζιστές, φασίστες και καπιτάλες να κοκκινίζουν από ντροπή, γιατί στην ουσία πήρε τα χειρότερα από τα χαρακτηριστικά του κάθε συστήματος) και λάτρευε τον δυστοπικό (ή ουτοπικό, είναι υποκειμενικό το θέμα) καπιταλισμό του Φρίντμαν (άλλο πυροβολημένο και αυτό, ιδεολογικός της σύμμαχος από το βαθύ και γεμάτο σκατά χαντάκι των οικονομικών). Στην ουσία μισούσε και τον καπιταλισμό, βασικά μισούσε τα πάντα, αλά αυτό είναι άλλο θέμα. Σε αυτή την ομάδα, έπαιζε σεξ (όχι έρωτας), πολιτική δύναμη, χρήμα, μαλακία και άλλα τέτοια συστατικά που φτιάχνουν μια ωραία χολιγουντιανή ταινία ή μία καλή αίρεση, σαν τον χριστιανισμό, τον καθολικισμό, τον μωμαμεθανισμό και άλλες. Αυτή τα έφτιαξε με έναν από την ομάδα και πηδιόταν μαζί του, αλλά αυτός ήταν παντρεμένος και δεν άφηνε τη γυναίκα του γι’αυτήν, μετά την άφησε, αλλά μετά ξαναγύρισε στη γυναίκα του ή στη γκόμενά του, γιατί και αυτός ήταν μπετόστοκος μεν, αλλά πόσο να αντέξει ένα μίζερο και δυστυχισμένο πλάσμα?

Τέλος πάντων, για να καταλάβεις τί περίπου έπαιζε στον εγκέφαλό της, αυτή επινόησε την “φιλοσοφία” (απέχει έτη φωτός από κάθε έννοια φιλοσοφίας, όσο χαμηλά και να βάλεις τον πήχη, αλλά έτσι την αποκαλούσε η ίδια την παπαρολογία της) του “Αντικειμενισμού”. Αυτό ήταν ένα συνοθήλευμα/συλλογή από παπαρολογίες που αντέκρουαν η μια την άλλη και στηρίζοταν στον απόλυτο εγωισμό, στην απόλυτα ελεύθερη αγορά, οτι ο μόνος σκοπός στη ζωή είναι η προσωπική σου ευτυχία και μόνο, έχωνε και κάτι μεταφυσικά μέσα, οτι ο αλτρουισμός είναι το υπέρτατο κακό γι’αυτήν και τους πανίσχυρους φίλους της (που τώρα καθορίζουν την οικονομική, κοινωνική, πολιτική -και τα ρέστα- πορεία της Ευρώπης, ενώ πρώτα έχουν ισωπεδώσει άλλες χώρες και ηπείρους, συμπεριλαμβανομένης και της δικής τους), μπέρδευε λίγο Αριστοτέλη, μαλακίες για απόλυτη ελευθερία του ατόμου και έφτιαξε την ημιτελή (στην καλύτερη, αν είσαι πολύ επιεικής) “φιλοσοφία” της , γεμάτη ασάφειες, μπουρδολογίες και τρικυμιωδώς μπερδεμένες σκέψεις ενός πλάσματος που δε βρήκε ποτέ ευτυχία γιατί κανείς δεν την αγάπησε πραγματικά και έτρωγε χυλόπιτες δεξιά αριστερά και γιατί ήταν σκατόμπαζο και γιατί ήταν σκατόψυχη.

Θέλω επίσης να αναφέρω οτι μισούσε τους ομοφυλόφιλους, τους θεωρούσε ανήθικους και άρρωστους, μισούσε τους ανάπηρους σαν άχρηστους, μισούσε το χιούμορ και το γέλιο σαν “αυταπάρνηση ή προδοσία της σοβαρότητας των αξιών σου του ατόμου”, το φαγητό το θεωρούσε σαν μια  μηχανική λειτουργία που δεν έπρεπε να απολαμβάνεις, παρά μόνο να τρως σαν υποχρεωτικό για να επιβιώνεις, το σεξ το ίδιο, μουσική και ταινίες έπρεπε να βλέπεις μόνο για συγκεκριμένους λόγους και όχι για ευχαρίστηση, και όλα αυτά τα ονόμαζε, γιατί έτσι γούσταρε, λογικά. Επίσης, υποστήριζε τους Ισραηλινούς στο Παλαιστινιακό, χαρακτηρίζοντας τους Παλαιστίνιους σας άγριους που έπρεπε να δεχτούν τη μοίρα τους σαν κατώτεροι και παρόμοια χαρακτήριζε και τους Ινδιάνους. Είχε δηλώσει σε τηλεοπτική συνέντευξη οτι ποτέ δε θα ψήφιζε γυναίκα πρόεδρο, γιατί οι γυναίκες δεν πρέπει να διοικούν άντρες (γι’αυτό την ακολουθούν πολλοί ανάρχιδοι άντρες), και πίστευε οτι ο αλτρουισμός ήταν το υπέρατο κακό αυτή η κακογάμητη ή αγάμητη σκρόφα. Αν κάποιος δε συμμεριζόταν τις απόψεις της ήταν παράλογος, σύμφωνα με τη λογική οτι έτσι γούσταρε η ίδια, και τα χαϊβανοντουβάρια που την ακολουθούσαν έπρεπε να αντικαταστήσουν τη λογική τους για να εξυπηρετούν τις ορέξεις της ανοργασμικιάς και ψυχοπαθούς Ραντ. Σε σημείο που η ομάδα της έγινε αίρεση, κυριολεκτικά.

Αυτή λοιπόν η ψευτοφιλόσοφος, έγινε μούσα πολλών παπαροηλίθιων που επηρεάζουν την πολιτική του σήμερα, όπως το Cato Institute και τα παρακλάδια του, πολλών από αυτούς που θαυμάζεις στον χώρο της τεχνολογίας (ελπίζω όχι, γιατί αν ναί, και σε λάθος μέρος είσαι και θα συγχίζεσαι με αυτά που διαβάζεις χωρίς λόγο – σου είπα βρε πουλάκι μου, πήγαινε διάβασε για τους ιλλουμινάτι), δημοσιογράφων μεγάλων αμερικάνικων εφημερίδων, όπως η Wall street journal, αμερικάνων δικαστών του ανωτάτου δικαστηρίου, που επηρεάζουν δηλαδή και δικαστικά/νομικά την πορεία του γαμημένου πλανήτη (αν νομίζεις οτι όχι, πάρε ένα Τσάο, δώρο από μένα), συγγραφέων/δημιουργών σούπερ ηρώων που πληρώνεις να δεις τις κωλοταινίες τους, ήδη ανέφερα τον Άλαν Γκρίνσπαν, το ίδιο το ίδρυμά της (εδώ η έννοια της λέξης ίδρυμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί υποκειμενικά, κατά το δοκούν ή το ρακούν). Επίσης, διδάσκεται σε πανεπιστήμια και το ίδρυμά της στέλνει χιλιάδες βιβλία κάθε χρόνο σε σχολεία για να πετυχαίνει η πλύση εγκεφάλου και σε παιδάκια που δεν έχουν αναπτύξει κρίση ακόμα και ούτε πρόκειται ποτέ με αυτά που τους βάζουν να διαβάζουν. Τέλος είναι το είδωλο του συνμαλάκα/αντιπροέδρου Πωλ Ράιν του επίδοξου επόμενου πλανητάρχη, Μιτ Ρόμνι (ο οποίος σκόπιμα επιλέχθηκε για να μην εκλεγεί, για να συνεχίσει ο Ομπάμπιας την δεξιά πολιτική του, παίζοντάς το δημοκρατικός) όπως επίσης ήταν και του Ρίγκαν, του Κλίντον και πολλών συμβουλατόρων τους και άλλων.

Επιπλέον, αποκαλούσε τις μάζες, δηλαδή τους αναγνώστες της, ψείρες και παράσιτα που δεν τους άξιζε να ζουν, ενώ αυτή “αντικειμενικά” άξιζε, γιατί ήταν καλύτερη από όλους. Σαν κακομαθημένος έφηβος που τίγκα στις ορμόνες και τη μαλακία απαιτεί να τα έχει όλα, τώρα, αυτός και μόνο αυτός και οι άλλοι να πεθάνουν. “Η μόνη αρετή είναι η ιδιοτέλεια”, έλεγε ενώ προσπαθούσε να φέρει τους γονείς της (από εγωισμό?, έτσι πίστευε) από τη Ρωσία στην Αμερική και δεν το επέτρεπε η αμερικανική κυβέρνηση. Η μόνη αρετή είναι η ιδιοτέλεια για όλους τους δικτάτορες που πέρασαν από αυτό τον μικρό πλανήτη, τους σειριακούς δολοφόνους (ένας από αυτούς ήταν ήρωάς της), τους ψυχοπαθείς, τους τραπεζίτες, μερικούς ακολούθους της από την πολιτική.

Σε μία παντελώς παρανοϊκή στιγμή της, γράφει στο Atlas Shrugged, οτι οι δισεκατομμυριούχοι απεργούν και καταστρέφεται το σύμπαν. Το “χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς τα αφεντικά” για έναν παράλογο και ανεξήγητο λόγο αντιστρέφεται στο μυαλό της και γίνεται ακριβώς το αντίθετο: ” χωρίς εσένα κανείς δεν έχει δουλειά, αφέντη μπορείς χωρίς υπαλλήλους”. Γουάτ δε φάκινγκ γουάτ, θα μου πεις, και χίλια δίκια θα’χεις.

Περιττό βέβαια να αναφέρω οτι φιλόσοφοι και ακαδημαϊκοί που ξέρουν τον ορισμό των λέξεων όπως “φιλοσοφία”, “αντικειμενικός”, “υποκειμενικός”και “αξίωμα”, την θεωρούν κακή συγγραφέα, χωρίς ίχνος γνώσης στο αντικείμενο της φιλοσοφίας, ή σε οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο, που κατέκρινε τα πάντα χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα και χωρίς καν να καταλαβαίνει τί έλεγε, τί καταλάβαινε και τί συνέβαινε στον πραγματικό κόσμο που χρησιμοποιούσε σοφιστείες για να περνάει το μήνυμά της σε εγωιστικά καθίκια που ήθελαν επιβεβαίωση της μαλακίας τους, της σημαντικότητάς και της μοναδικότητάς τους και απελευθέρωση από ηθικούς φραγμούς για να πατάνε ελεύθεροι επί πτωμάτων.

Και επίσης περιττό να αναφέρω οτι οι πιστοί ακόλουθοί της κατηγορούν όλους όσουν την κρίνουν για αυτές της τις ελλείψεις, οτι δεν καταλαβαίνουν την θεωρία της. Η αλήθεια είναι οτι κανείς δεν καταλαβαίνει την θεωρία της ή την φιλοσοφία της, όπως θέλουν να την αποκαλούν, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβει κανείς. Είναι παπαρολογήματα ενός σοσιο/ψυχοπαθούς χωρίς καμμια λογική ή αξία. Είναι στην ίδια κατηγορία με το “ο αγ(κ)ών μου”. Μπουρδολογίες ηλιθίων που ποτέ δεν αγαπήθηκαν και μισούν τους πάντες. Η “φιλοσοφία” της είναι φιλοσοφία όσο είναι και οι παπαριές του Χίτλερ, χωρίς καμμια υπερβολή, και ίσως και χειρότερα, γιατί αυτό το προβληματικό τέρας τουλάχιστον αναγνώριζε μια ανωτερότητα της φυλής του. Αυτή μόνο του ατόμου, η χαρά του μαλάκα παρτάκια, η δικαιολογία του αιωνίου μαλάκα κακομαθημένου εφήβου και το εισιτήριό του να κάνει ελεύθερος οτιδήποτε του καπνίσει χωρίς καμμια υποχρέωση ηθική ή άλλη σε απολύτως κανέναν, εκτός από τον πολύτιμο και μοναδικό εαυτούλη του. Γιατί του αξίζει. Οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν. Επιστροφή στις σπηλιές, ζούγκλα αλλά ούτε καν με φυσικούς νόμους, γιατί πολλοί από αυτούς έχουν στρατούς, πολιτική και οικονομική δύναμη, όπλα, ή όλα μαζί. Η αποθέωση του ψυχοπαθούς κόπανου.

Και έτσι, αυτό το υπανάπτυκτο και ανεξέλικτο, αγάμητο και αναγάπητο, ψυχοπαθές, μίζερο ζώο στην ουσία τώρα καθορίζει την αλλαγή που ζεις. Καθορίζει την κατάσταση που “ονειρεύονται” (ποιητική αδεία) τις κοινωνίες, όπως εφαρμόζεται από τους πραγματικούς και υπάρχοντες (σε αντίθεση με τους ιλλουμινάτι, ανόητε) λομπίστες, πολιτικούς, δικαστές, ακαδημαϊκούς τελευταίας κοπής χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης και δημοσιογράφους. Το ονομάζουν και “αναρχοκαπιταλισμό” μερικά ζόμπι-ακόλουθοί της.

Αναρχοκαπιταλισμό, αν έχεις δηλαδή τη λογική σου. Μιλάμε για πλήρη παραποίηση, πλαστογράφηση, λάθος χρήση και παρανόηση της λέξης αναρχία. Κάτι σαν την δημοκρατία, την ελευθερία, την ευτυχία, τη λογική, την φιλοσοφία και άλλες τέτοιες λέξεις που χρησιμοποιούνται χειρότερα και από βόθρο, για να πετάει ο καθένας ότι παπάρα θέλει εκεί μέσα. Που για να εφαρμόσουν τις πολιτικές για τους ιδεατούς τους κόσμους, θέλουν δεκαπλάσιους στρατούς, μπατσαρίες, χρυσαυγίτικες πατερίτσες, πογκρόμς από τσιράκια τους, δεκαπλάσιο πολιτικό προσωπικό για να εκτελεί τις αποφάσεις, πολλούς περισσότερους αποδιοπομπαίους τράγους και από στρατευμένους δημοσιοκάφρους μέχρι και παρουσιαστές, όλοι πληρωμένοι (εκτός από τα θύματα, αποδιοπομπαίους τράγους όπως μετανάστες και δημοσίους και στη συνέχεια ιδιωτικούς υπαλλήλους) άμεσα ή έμμεσα με δημόσιο χρήμα, που τόσο το μισούν αλλά και τόσο αγαπάνε να το βάζουν στις τσέπες τους. Άσε που η ίδια η Ραντ, υποστήριζε οτι είναι απαραίτητη η μπατσαρία, τα δικαστήρια και ο στρατός. Οπότε δε μιλάμε για αναρχο-καπιταλισμό, αλλά για ολιγαρχό-καπιταλισμό, ολοκληρωτικό καπιταλισμό, φασιστο-καπιταλισμό, κορπορατο-καπιταλισμό ή κάτι παρόμοιο, αλλά πάντως όχι αναρχο-καπιταλισμό.

Και έχω μια ερώτηση. Σχετική και σημαντική. Αυτοί που φωνάζουν για μικρότερο κράτος, οι αναρχοκαπιτάλες, σαν τον Γιωργάκη, τον Παπαδήμο και τον Αντωνάκη, γιατί δεν παραιτούνται, γαμώ τον Τουταγχαμών? Γιατί συνεχίζουν να μεγαλώνουν τα επιτελεία τους, να προσλαμβάνουν τους φίλους και συγγενείς τους, να βγαίνουν στη δημόσια τηλεόραση, να παίρνουν μισθούς, μπόνους και εξτραδάκια, όλα δημόσιο χρήμα και δεν παραιτούνται οι ίδιοι? Πόσο παρανοϊκό είναι να είσαι δημόσιος υπάλληλος, να θέλεις μικρότερος κράτος και καθόλου δημόσιο και να πληρώνεσαι εσύ και όλο σου το σόι από δημόσιο χρήμα? Πόσο παρανοϊκό είναι εσύ, ο ψηφοφόρος, να είσαι υπέρ της “ιδιωτικής πρωτοβουλίας” και να δέχεσαι οι φόροι σου και να πακέτα του ΔΝΤ να πηγαίνουν στα πραγματικά παράσιτα, τις τράπεζες? Και τους ξαναψήφισαν κάποιοι. Αυτοί που τους ακούνε να μιλάνε για δημοκρατία, ελευθερία, μικρότερο κράτος και άλλες παπαριές και δεν ταράζονται. Και εδώ οφείλω να αναφέρω οτι η ίδια η Ραντ, που και το δημόσιο και την κοινωνία γενικότερα τα μισούσε μέχρι θανάτου, εισέπραττε σύνταξη δημοσίου (social security) και απολάμβανε τη δημόσια ασφάλιση υγείας.

Παρόμοια κατάσταση με την Ραντ, είναι ο Φρίντμαν, ο Γκρίνσπαν και τα λοιπά τσιράκια τους. Ολική παράνοια και αντίφαση σε όλα. Καμμία λογική, όσο χαμηλά στάνταρντς και να έχεις. Έλλειψη βασικών αρχών φιλοσοφίας, κουλτούρας, τέχνης, αγάπης, όλων όσων κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα, σημαντική και όμορφη.

Τέλος, άλλο πρόβλημα που παρουσιάζεται λόγω του οτι η μάνα που το γέννησε αυτό το παράσιτο, είναι οτι ήταν άθεη και απέρριπτε όλες τις βάσεις του ανθρωπισμού, του έρωτα και της αγάπης, του αλτρουισμού και της τέχνης για χάρη της τέχνης. Έτσι, οι θρήσκοι αυτόματα, σαν μορφή που επηρέαζε και επηράζει ακόμα δυστυχώς, θεωρούν, μέσα από την παντελή έλλειψη κρίσης που τους χαρακτηρίζει, οτι είναι χαρακτηριστικό των άθεων να μην έχουν ηθικές αναστολές και να μισούν τα πάντα. Δικαιολογούν με αυτό τον τρόπο την άγνοιά τους περί αθεϊας και μπορούν να χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα οτι η αθεϊα είναι η έλλειψη αρχών, αξιών και αγάπης προς τον συνάνθρωπο και πηγαίνουν την συζήτηση περί ηθικής και θρησκείας περίπου 500 χρόνια πίσω. Να μην εύχεσαι το μουνί που την πέταγε και τη μισούσε, όπως και τις αδερφές της γιατί δεν τις ήθελε, να την είχε αποβάλλει? Αλλά παρασύρομαι και πέφτω στο επίπεδό της και οι θρήσκοι θα λένε, “βλέπεις? όλοι οι άθεοι ίδιοι είναι” και δεν το θέλω. Προσπαθώ να συγκρατηθώ, αλλά οι συνθήκες δε βοηθάνε, γάμώ τις θρησκείες και τις αιρέσεις μαζί (ένα και το αυτό, αλλά και αυτό είναι άλλο θέμα).

Αλλά τέλος πάντων. Ελπίζω να κατάλαβες. Σε κάποιο από τα επόμενα σέσιονς θα αναλύσω τον ποντικομούρη Φρίντμαν, αλλά προς το παρόν θα χαϊδέψω τα βυζιά μου, βλέποντας μια τυχαία ταινία για μουσική χωρίς κανένα λόγο, χαμογελώντας, και τρώγοντας χωρίς να πεινάω, στην ηδονική σκέψη οτι θα το μισούσε η καριόλα η Άυν. Αργότερα θα προσπαθήσω να ονειρευτώ τί θα γινόταν αν ο Φρίντμαν και η Ραντ ένωναν τις δυστυχισμένες, μίζερες, μισάνθρωπες, εγωιστικές, άπληστες και γεμάτες δογματικές απόψεις μικρές τους ζωές και αντί να σοφίζονται “θεωρίες” του βόθρου και να προσπαθούν να κάνουν όλους τους ανθρώπους τους πλανήτη δυστυχισμένους γιατί η μαμά τους δεν τους θήλασε και τους μισούσε, ο μπαμπάς τους τους έδερνε και ο θείος τους βιάζε, έκαναν έρωτα σε φεγγαρόλουστες αμουδιές της Αργεντινής. Θα ήταν λίγο αηδιαστικό το θέαμα, αλλά πρώτον είναι υποκειμενικό το θέμα γιατί οι ίδιοι μπορεί και να το απολάβαναν, και δεύτερον η παραλία θα ήταν δημόσια, οπότε όλοι θα είχαν δικαίωμα να την απολαύσουν ελεύθερα.

Για όσους ενδιαφέρονται, αυτό είναι μια ανάλυση της αίρεσης, αυτό, αυτό και αυτό, μερικά άρθρα για την ίδια και αυτό ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για την καμμένη το οποίο απαντάει και σε μερικά ερωτήματα για την κρίση, όπως γιατί τα μέτρα είναι (για τα παρανοϊκά μυαλά τους) επιτυχημένα και η κρίση ευκαιρία και περιγράφει πώς όλα αυτά ξανάγιναν και θα συνεχίσουν να γίνονται όσο τα επιτρέπουμε εμείς.

Μπόνους για τα ψυχάκια που ψάχνουν το άλλο τους μισό, δηλαδή κάποιον να τους καταπιέζει, να τους υποβιβάζει και να τους μισεί, υπάρχει dating site για να γνωρίσετε ανθρώπους χωρίς συναίσθηση της πραγματικότητας, χωρίς εμπάθεια, παρανοϊκούς σοσιο/ψυχοπαθείς που ασχολούνται κυρίως με παράγωγα, παράσιτα που βγάζουν λεφτά καταστρέφοντας χώρες και πραγματικές ζωές ανθρώπων. Τουλάχιστον να δυστυχείτε παρέα, γιατί καλός ο εγωισμός, η εγωπάθεια και οι παπαρίες αλλά η μοναξιά δεν αρέσει σε κανέναν, ούτε στο πιο αντικοινωνικό, ημιμαθές απόβλητο.

*κασιδιάρης -α -ικο [kasiδjáris] : (οικ.) 1. που έχει κασίδα. || για ζώο που έχει χάσει το τρίχωμά του: Kασιδιάρικο γατί. || (ως ουσ.). 2. (μτφ., για πρόσ.) ψωροπερήφανος. || (ως ουσ.): Mακριά από αυτόν τον κασιδιάρη.

Αυτά, ευχαριστώ. Και σας αγαπώ (εκτός από από αυτούς με την κρανιοεγκεφαλική τρικυμία),