Κάποτε, πριν να βγάλω ή να βάλω (είναι υποκειμενικό το θέμα, γιατί πρόσθεσα βυζιά, άρα έβαλα, αλλά λέμε και έβγαλα βυζιά, δηλαδή μεγάλωσαν) βυζιά, παρακολούθησα τα υποχρεωτικά μαθήματα οδήγησης, που ήταν απαραίτητα για να βγάλω (ή να πάρω δίπλωμα, και τα δύο είναι σωστά, νομίζω, πάντα υποκειμενικά) δίπλωμα. Σε ένα από τα μαθήματα, επίδοξη οδηγός ήταν ο Ζαχαρούλα όσο περίμενα την σειρά μου. Η Ζαχαρούλα λοιπόν, ήταν, όπως και το όνομά της μαρτυρά, ντροπαλή και ήσυχη. Η προσπέραση της φαινόταν σαν εξτρίμ σπορ, σαν το μπάντζι τζάμπινγκ ή την πτώση με αλεξίπτωτο (και ουχί με αλεξικέραυνο, αυτό είναι αντικειμενικό). Όταν ήρθε η στιγμή να το κάνει, είπε με δειλή αποφασηστικότητα (κανονικά γράφεται “αποφασιστικότητα”, αλλά δε θέλω να χρησιμοποιώ λέξεις που αφήνουν υπονοούμενα περί χρυσαύγουλων και έτσι αποφάσισα να πάρω την γραμματική στα χέρια μου και να αλλάξω την ορθογραφία της λέξης): ” Θα το τολμήσω”. Και έκανε την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια προσπέρασης, η Ζαχαρούλα.

Τώρα από την δειλά αποφασηστική Ζαχαρούλα, θα σε πάω στην Άυν Ράντ. Το Ράντ, εκτός από το νόμισμα της πολυπαθούσας Νοτίου Αφρικής, είναι και ένα πράμα (άνθρωπο δεν το λες), το οποίο ήταν ανθρωπόμορφο μεν, θηλαστικό, δίποδο, δίματο, δίχερο, δίβυζο και τα λοιπά, αλλά με εγκέφαλο κασιδιάρη* (παρόμοιο ανθρωπόμορφο θηλαστικό), με ψυχολογικά κασιδιάρη (άλλο τικ στα μάτια αλλά ίδιο βλέμμα “χάνομαι στα γράμματα και οι λέξεις με μπερδεύουν, τί σημαίνουν επιτέλους αυτές οι λέξεις?”), ίδια ψυχοπάθεια και μίσος για τους συνανθρώπους του, και με εμφάνιση, επίσης, κασιδιάρη (γιατί γυναίκα δεν το λες).

Αυτό το πράμα λοιπόν, που η προσωπική ιστορία είναι ένα δράμα άξιο θεατρικού έργου, το δυστυχισμένο, μίζερο, ημιμαθές και μισάνθρωπο, αυτοανακυρήχθηκε φιλόσοφος και συγγραφέας (και άλλα που δεν είναι της παρούσης), και επινόησε μια και καλά θεωρία για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Θα μου πεις και τί σε νοιάζει εσένα η καμμένη? Καλά θα μου έλεγες, αν δεν είχες άδικο, ή αν είχες ιδέα, καημένε μου. Αυτό το πράμα είναι εν μέρει (μεγάλο μέρει) υπεύθυνο για την κατάστασή σου αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Για την ανεργία, για τα πογκρόμ, για τις μειώσεις μισθών, για την κατάργηση του κοινωνικού κράτους, δηλαδή νοσοκομεία σχολεία και τα λοιπά. Αν σε ενδιαφέρει γιατί, συνέχισε να διαβάζεις. Αν δε σε ενδιαφέρει, πήγαινε διάβασε σε καμμια κωλοφυλλάδα για τους ιλουμινάτι. Γιατί ξέρω οτι θέλεις να μάθεις γιατί, αλλά το θέμα είναι πού ψάχνεις. Και εγώ μπορεί μεν να έχω βυζιά, αλλά κάνω και γαμώ τις οικονομουνικές αναλύσεις.

Για να επιστέψω στο θέμα μου λοιπόν, αυτό το δυστυχισμένο πλάσμα, έφυγε από τη Ρωσία, πήγε στην μαμά Αμέρικα και σαν κάθε καλό βλαχοχωριατάκι, έπαθε συγκλονισμό από τα μεγάλα και γυαλιστερά κτίρια (oooh, shinies! φάση). Φάστ φόργουρντ λίγα χρόνια μετά γίνεται κολλητάρι με τον Άλαν Γκρίνσπαν (αν δεν ξέρεις και αυτόν πώς να καταλάβεις γιατί σου συμβαίνουν αυτά που σου συμβαίνουν, ε?) και άλλους μπετόστοκους με δύναμη, και φτιάχνουν και μια ομάδα που την ονομάζουν ειρωνικά “the collective”, γιατί αυτή μισούσε τον κομμουνισμό (αν και επινόησε ένα σύστημα και μια “φιλοσοφία” που θα έκανε κομμουνιστές, ναζιστές, φασίστες και καπιτάλες να κοκκινίζουν από ντροπή, γιατί στην ουσία πήρε τα χειρότερα από τα χαρακτηριστικά του κάθε συστήματος) και λάτρευε τον δυστοπικό (ή ουτοπικό, είναι υποκειμενικό το θέμα) καπιταλισμό του Φρίντμαν (άλλο πυροβολημένο και αυτό, ιδεολογικός της σύμμαχος από το βαθύ και γεμάτο σκατά χαντάκι των οικονομικών). Στην ουσία μισούσε και τον καπιταλισμό, βασικά μισούσε τα πάντα, αλά αυτό είναι άλλο θέμα. Σε αυτή την ομάδα, έπαιζε σεξ (όχι έρωτας), πολιτική δύναμη, χρήμα, μαλακία και άλλα τέτοια συστατικά που φτιάχνουν μια ωραία χολιγουντιανή ταινία ή μία καλή αίρεση, σαν τον χριστιανισμό, τον καθολικισμό, τον μωμαμεθανισμό και άλλες. Αυτή τα έφτιαξε με έναν από την ομάδα και πηδιόταν μαζί του, αλλά αυτός ήταν παντρεμένος και δεν άφηνε τη γυναίκα του γι’αυτήν, μετά την άφησε, αλλά μετά ξαναγύρισε στη γυναίκα του ή στη γκόμενά του, γιατί και αυτός ήταν μπετόστοκος μεν, αλλά πόσο να αντέξει ένα μίζερο και δυστυχισμένο πλάσμα?

Τέλος πάντων, για να καταλάβεις τί περίπου έπαιζε στον εγκέφαλό της, αυτή επινόησε την “φιλοσοφία” (απέχει έτη φωτός από κάθε έννοια φιλοσοφίας, όσο χαμηλά και να βάλεις τον πήχη, αλλά έτσι την αποκαλούσε η ίδια την παπαρολογία της) του “Αντικειμενισμού”. Αυτό ήταν ένα συνοθήλευμα/συλλογή από παπαρολογίες που αντέκρουαν η μια την άλλη και στηρίζοταν στον απόλυτο εγωισμό, στην απόλυτα ελεύθερη αγορά, οτι ο μόνος σκοπός στη ζωή είναι η προσωπική σου ευτυχία και μόνο, έχωνε και κάτι μεταφυσικά μέσα, οτι ο αλτρουισμός είναι το υπέρτατο κακό γι’αυτήν και τους πανίσχυρους φίλους της (που τώρα καθορίζουν την οικονομική, κοινωνική, πολιτική -και τα ρέστα- πορεία της Ευρώπης, ενώ πρώτα έχουν ισωπεδώσει άλλες χώρες και ηπείρους, συμπεριλαμβανομένης και της δικής τους), μπέρδευε λίγο Αριστοτέλη, μαλακίες για απόλυτη ελευθερία του ατόμου και έφτιαξε την ημιτελή (στην καλύτερη, αν είσαι πολύ επιεικής) “φιλοσοφία” της , γεμάτη ασάφειες, μπουρδολογίες και τρικυμιωδώς μπερδεμένες σκέψεις ενός πλάσματος που δε βρήκε ποτέ ευτυχία γιατί κανείς δεν την αγάπησε πραγματικά και έτρωγε χυλόπιτες δεξιά αριστερά και γιατί ήταν σκατόμπαζο και γιατί ήταν σκατόψυχη.

Θέλω επίσης να αναφέρω οτι μισούσε τους ομοφυλόφιλους, τους θεωρούσε ανήθικους και άρρωστους, μισούσε τους ανάπηρους σαν άχρηστους, μισούσε το χιούμορ και το γέλιο σαν “αυταπάρνηση ή προδοσία της σοβαρότητας των αξιών σου του ατόμου”, το φαγητό το θεωρούσε σαν μια  μηχανική λειτουργία που δεν έπρεπε να απολαμβάνεις, παρά μόνο να τρως σαν υποχρεωτικό για να επιβιώνεις, το σεξ το ίδιο, μουσική και ταινίες έπρεπε να βλέπεις μόνο για συγκεκριμένους λόγους και όχι για ευχαρίστηση, και όλα αυτά τα ονόμαζε, γιατί έτσι γούσταρε, λογικά. Επίσης, υποστήριζε τους Ισραηλινούς στο Παλαιστινιακό, χαρακτηρίζοντας τους Παλαιστίνιους σας άγριους που έπρεπε να δεχτούν τη μοίρα τους σαν κατώτεροι και παρόμοια χαρακτήριζε και τους Ινδιάνους. Είχε δηλώσει σε τηλεοπτική συνέντευξη οτι ποτέ δε θα ψήφιζε γυναίκα πρόεδρο, γιατί οι γυναίκες δεν πρέπει να διοικούν άντρες (γι’αυτό την ακολουθούν πολλοί ανάρχιδοι άντρες), και πίστευε οτι ο αλτρουισμός ήταν το υπέρατο κακό αυτή η κακογάμητη ή αγάμητη σκρόφα. Αν κάποιος δε συμμεριζόταν τις απόψεις της ήταν παράλογος, σύμφωνα με τη λογική οτι έτσι γούσταρε η ίδια, και τα χαϊβανοντουβάρια που την ακολουθούσαν έπρεπε να αντικαταστήσουν τη λογική τους για να εξυπηρετούν τις ορέξεις της ανοργασμικιάς και ψυχοπαθούς Ραντ. Σε σημείο που η ομάδα της έγινε αίρεση, κυριολεκτικά.

Αυτή λοιπόν η ψευτοφιλόσοφος, έγινε μούσα πολλών παπαροηλίθιων που επηρεάζουν την πολιτική του σήμερα, όπως το Cato Institute και τα παρακλάδια του, πολλών από αυτούς που θαυμάζεις στον χώρο της τεχνολογίας (ελπίζω όχι, γιατί αν ναί, και σε λάθος μέρος είσαι και θα συγχίζεσαι με αυτά που διαβάζεις χωρίς λόγο – σου είπα βρε πουλάκι μου, πήγαινε διάβασε για τους ιλλουμινάτι), δημοσιογράφων μεγάλων αμερικάνικων εφημερίδων, όπως η Wall street journal, αμερικάνων δικαστών του ανωτάτου δικαστηρίου, που επηρεάζουν δηλαδή και δικαστικά/νομικά την πορεία του γαμημένου πλανήτη (αν νομίζεις οτι όχι, πάρε ένα Τσάο, δώρο από μένα), συγγραφέων/δημιουργών σούπερ ηρώων που πληρώνεις να δεις τις κωλοταινίες τους, ήδη ανέφερα τον Άλαν Γκρίνσπαν, το ίδιο το ίδρυμά της (εδώ η έννοια της λέξης ίδρυμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί υποκειμενικά, κατά το δοκούν ή το ρακούν). Επίσης, διδάσκεται σε πανεπιστήμια και το ίδρυμά της στέλνει χιλιάδες βιβλία κάθε χρόνο σε σχολεία για να πετυχαίνει η πλύση εγκεφάλου και σε παιδάκια που δεν έχουν αναπτύξει κρίση ακόμα και ούτε πρόκειται ποτέ με αυτά που τους βάζουν να διαβάζουν. Τέλος είναι το είδωλο του συνμαλάκα/αντιπροέδρου Πωλ Ράιν του επίδοξου επόμενου πλανητάρχη, Μιτ Ρόμνι (ο οποίος σκόπιμα επιλέχθηκε για να μην εκλεγεί, για να συνεχίσει ο Ομπάμπιας την δεξιά πολιτική του, παίζοντάς το δημοκρατικός) όπως επίσης ήταν και του Ρίγκαν, του Κλίντον και πολλών συμβουλατόρων τους και άλλων.

Επιπλέον, αποκαλούσε τις μάζες, δηλαδή τους αναγνώστες της, ψείρες και παράσιτα που δεν τους άξιζε να ζουν, ενώ αυτή “αντικειμενικά” άξιζε, γιατί ήταν καλύτερη από όλους. Σαν κακομαθημένος έφηβος που τίγκα στις ορμόνες και τη μαλακία απαιτεί να τα έχει όλα, τώρα, αυτός και μόνο αυτός και οι άλλοι να πεθάνουν. “Η μόνη αρετή είναι η ιδιοτέλεια”, έλεγε ενώ προσπαθούσε να φέρει τους γονείς της (από εγωισμό?, έτσι πίστευε) από τη Ρωσία στην Αμερική και δεν το επέτρεπε η αμερικανική κυβέρνηση. Η μόνη αρετή είναι η ιδιοτέλεια για όλους τους δικτάτορες που πέρασαν από αυτό τον μικρό πλανήτη, τους σειριακούς δολοφόνους (ένας από αυτούς ήταν ήρωάς της), τους ψυχοπαθείς, τους τραπεζίτες, μερικούς ακολούθους της από την πολιτική.

Σε μία παντελώς παρανοϊκή στιγμή της, γράφει στο Atlas Shrugged, οτι οι δισεκατομμυριούχοι απεργούν και καταστρέφεται το σύμπαν. Το “χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς τα αφεντικά” για έναν παράλογο και ανεξήγητο λόγο αντιστρέφεται στο μυαλό της και γίνεται ακριβώς το αντίθετο: ” χωρίς εσένα κανείς δεν έχει δουλειά, αφέντη μπορείς χωρίς υπαλλήλους”. Γουάτ δε φάκινγκ γουάτ, θα μου πεις, και χίλια δίκια θα’χεις.

Περιττό βέβαια να αναφέρω οτι φιλόσοφοι και ακαδημαϊκοί που ξέρουν τον ορισμό των λέξεων όπως “φιλοσοφία”, “αντικειμενικός”, “υποκειμενικός”και “αξίωμα”, την θεωρούν κακή συγγραφέα, χωρίς ίχνος γνώσης στο αντικείμενο της φιλοσοφίας, ή σε οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο, που κατέκρινε τα πάντα χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα και χωρίς καν να καταλαβαίνει τί έλεγε, τί καταλάβαινε και τί συνέβαινε στον πραγματικό κόσμο που χρησιμοποιούσε σοφιστείες για να περνάει το μήνυμά της σε εγωιστικά καθίκια που ήθελαν επιβεβαίωση της μαλακίας τους, της σημαντικότητάς και της μοναδικότητάς τους και απελευθέρωση από ηθικούς φραγμούς για να πατάνε ελεύθεροι επί πτωμάτων.

Και επίσης περιττό να αναφέρω οτι οι πιστοί ακόλουθοί της κατηγορούν όλους όσουν την κρίνουν για αυτές της τις ελλείψεις, οτι δεν καταλαβαίνουν την θεωρία της. Η αλήθεια είναι οτι κανείς δεν καταλαβαίνει την θεωρία της ή την φιλοσοφία της, όπως θέλουν να την αποκαλούν, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβει κανείς. Είναι παπαρολογήματα ενός σοσιο/ψυχοπαθούς χωρίς καμμια λογική ή αξία. Είναι στην ίδια κατηγορία με το “ο αγ(κ)ών μου”. Μπουρδολογίες ηλιθίων που ποτέ δεν αγαπήθηκαν και μισούν τους πάντες. Η “φιλοσοφία” της είναι φιλοσοφία όσο είναι και οι παπαριές του Χίτλερ, χωρίς καμμια υπερβολή, και ίσως και χειρότερα, γιατί αυτό το προβληματικό τέρας τουλάχιστον αναγνώριζε μια ανωτερότητα της φυλής του. Αυτή μόνο του ατόμου, η χαρά του μαλάκα παρτάκια, η δικαιολογία του αιωνίου μαλάκα κακομαθημένου εφήβου και το εισιτήριό του να κάνει ελεύθερος οτιδήποτε του καπνίσει χωρίς καμμια υποχρέωση ηθική ή άλλη σε απολύτως κανέναν, εκτός από τον πολύτιμο και μοναδικό εαυτούλη του. Γιατί του αξίζει. Οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν. Επιστροφή στις σπηλιές, ζούγκλα αλλά ούτε καν με φυσικούς νόμους, γιατί πολλοί από αυτούς έχουν στρατούς, πολιτική και οικονομική δύναμη, όπλα, ή όλα μαζί. Η αποθέωση του ψυχοπαθούς κόπανου.

Και έτσι, αυτό το υπανάπτυκτο και ανεξέλικτο, αγάμητο και αναγάπητο, ψυχοπαθές, μίζερο ζώο στην ουσία τώρα καθορίζει την αλλαγή που ζεις. Καθορίζει την κατάσταση που “ονειρεύονται” (ποιητική αδεία) τις κοινωνίες, όπως εφαρμόζεται από τους πραγματικούς και υπάρχοντες (σε αντίθεση με τους ιλλουμινάτι, ανόητε) λομπίστες, πολιτικούς, δικαστές, ακαδημαϊκούς τελευταίας κοπής χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης και δημοσιογράφους. Το ονομάζουν και “αναρχοκαπιταλισμό” μερικά ζόμπι-ακόλουθοί της.

Αναρχοκαπιταλισμό, αν έχεις δηλαδή τη λογική σου. Μιλάμε για πλήρη παραποίηση, πλαστογράφηση, λάθος χρήση και παρανόηση της λέξης αναρχία. Κάτι σαν την δημοκρατία, την ελευθερία, την ευτυχία, τη λογική, την φιλοσοφία και άλλες τέτοιες λέξεις που χρησιμοποιούνται χειρότερα και από βόθρο, για να πετάει ο καθένας ότι παπάρα θέλει εκεί μέσα. Που για να εφαρμόσουν τις πολιτικές για τους ιδεατούς τους κόσμους, θέλουν δεκαπλάσιους στρατούς, μπατσαρίες, χρυσαυγίτικες πατερίτσες, πογκρόμς από τσιράκια τους, δεκαπλάσιο πολιτικό προσωπικό για να εκτελεί τις αποφάσεις, πολλούς περισσότερους αποδιοπομπαίους τράγους και από στρατευμένους δημοσιοκάφρους μέχρι και παρουσιαστές, όλοι πληρωμένοι (εκτός από τα θύματα, αποδιοπομπαίους τράγους όπως μετανάστες και δημοσίους και στη συνέχεια ιδιωτικούς υπαλλήλους) άμεσα ή έμμεσα με δημόσιο χρήμα, που τόσο το μισούν αλλά και τόσο αγαπάνε να το βάζουν στις τσέπες τους. Άσε που η ίδια η Ραντ, υποστήριζε οτι είναι απαραίτητη η μπατσαρία, τα δικαστήρια και ο στρατός. Οπότε δε μιλάμε για αναρχο-καπιταλισμό, αλλά για ολιγαρχό-καπιταλισμό, ολοκληρωτικό καπιταλισμό, φασιστο-καπιταλισμό, κορπορατο-καπιταλισμό ή κάτι παρόμοιο, αλλά πάντως όχι αναρχο-καπιταλισμό.

Και έχω μια ερώτηση. Σχετική και σημαντική. Αυτοί που φωνάζουν για μικρότερο κράτος, οι αναρχοκαπιτάλες, σαν τον Γιωργάκη, τον Παπαδήμο και τον Αντωνάκη, γιατί δεν παραιτούνται, γαμώ τον Τουταγχαμών? Γιατί συνεχίζουν να μεγαλώνουν τα επιτελεία τους, να προσλαμβάνουν τους φίλους και συγγενείς τους, να βγαίνουν στη δημόσια τηλεόραση, να παίρνουν μισθούς, μπόνους και εξτραδάκια, όλα δημόσιο χρήμα και δεν παραιτούνται οι ίδιοι? Πόσο παρανοϊκό είναι να είσαι δημόσιος υπάλληλος, να θέλεις μικρότερος κράτος και καθόλου δημόσιο και να πληρώνεσαι εσύ και όλο σου το σόι από δημόσιο χρήμα? Πόσο παρανοϊκό είναι εσύ, ο ψηφοφόρος, να είσαι υπέρ της “ιδιωτικής πρωτοβουλίας” και να δέχεσαι οι φόροι σου και να πακέτα του ΔΝΤ να πηγαίνουν στα πραγματικά παράσιτα, τις τράπεζες? Και τους ξαναψήφισαν κάποιοι. Αυτοί που τους ακούνε να μιλάνε για δημοκρατία, ελευθερία, μικρότερο κράτος και άλλες παπαριές και δεν ταράζονται. Και εδώ οφείλω να αναφέρω οτι η ίδια η Ραντ, που και το δημόσιο και την κοινωνία γενικότερα τα μισούσε μέχρι θανάτου, εισέπραττε σύνταξη δημοσίου (social security) και απολάμβανε τη δημόσια ασφάλιση υγείας.

Παρόμοια κατάσταση με την Ραντ, είναι ο Φρίντμαν, ο Γκρίνσπαν και τα λοιπά τσιράκια τους. Ολική παράνοια και αντίφαση σε όλα. Καμμία λογική, όσο χαμηλά στάνταρντς και να έχεις. Έλλειψη βασικών αρχών φιλοσοφίας, κουλτούρας, τέχνης, αγάπης, όλων όσων κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα, σημαντική και όμορφη.

Τέλος, άλλο πρόβλημα που παρουσιάζεται λόγω του οτι η μάνα που το γέννησε αυτό το παράσιτο, είναι οτι ήταν άθεη και απέρριπτε όλες τις βάσεις του ανθρωπισμού, του έρωτα και της αγάπης, του αλτρουισμού και της τέχνης για χάρη της τέχνης. Έτσι, οι θρήσκοι αυτόματα, σαν μορφή που επηρέαζε και επηράζει ακόμα δυστυχώς, θεωρούν, μέσα από την παντελή έλλειψη κρίσης που τους χαρακτηρίζει, οτι είναι χαρακτηριστικό των άθεων να μην έχουν ηθικές αναστολές και να μισούν τα πάντα. Δικαιολογούν με αυτό τον τρόπο την άγνοιά τους περί αθεϊας και μπορούν να χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα οτι η αθεϊα είναι η έλλειψη αρχών, αξιών και αγάπης προς τον συνάνθρωπο και πηγαίνουν την συζήτηση περί ηθικής και θρησκείας περίπου 500 χρόνια πίσω. Να μην εύχεσαι το μουνί που την πέταγε και τη μισούσε, όπως και τις αδερφές της γιατί δεν τις ήθελε, να την είχε αποβάλλει? Αλλά παρασύρομαι και πέφτω στο επίπεδό της και οι θρήσκοι θα λένε, “βλέπεις? όλοι οι άθεοι ίδιοι είναι” και δεν το θέλω. Προσπαθώ να συγκρατηθώ, αλλά οι συνθήκες δε βοηθάνε, γάμώ τις θρησκείες και τις αιρέσεις μαζί (ένα και το αυτό, αλλά και αυτό είναι άλλο θέμα).

Αλλά τέλος πάντων. Ελπίζω να κατάλαβες. Σε κάποιο από τα επόμενα σέσιονς θα αναλύσω τον ποντικομούρη Φρίντμαν, αλλά προς το παρόν θα χαϊδέψω τα βυζιά μου, βλέποντας μια τυχαία ταινία για μουσική χωρίς κανένα λόγο, χαμογελώντας, και τρώγοντας χωρίς να πεινάω, στην ηδονική σκέψη οτι θα το μισούσε η καριόλα η Άυν. Αργότερα θα προσπαθήσω να ονειρευτώ τί θα γινόταν αν ο Φρίντμαν και η Ραντ ένωναν τις δυστυχισμένες, μίζερες, μισάνθρωπες, εγωιστικές, άπληστες και γεμάτες δογματικές απόψεις μικρές τους ζωές και αντί να σοφίζονται “θεωρίες” του βόθρου και να προσπαθούν να κάνουν όλους τους ανθρώπους τους πλανήτη δυστυχισμένους γιατί η μαμά τους δεν τους θήλασε και τους μισούσε, ο μπαμπάς τους τους έδερνε και ο θείος τους βιάζε, έκαναν έρωτα σε φεγγαρόλουστες αμουδιές της Αργεντινής. Θα ήταν λίγο αηδιαστικό το θέαμα, αλλά πρώτον είναι υποκειμενικό το θέμα γιατί οι ίδιοι μπορεί και να το απολάβαναν, και δεύτερον η παραλία θα ήταν δημόσια, οπότε όλοι θα είχαν δικαίωμα να την απολαύσουν ελεύθερα.

Για όσους ενδιαφέρονται, αυτό είναι μια ανάλυση της αίρεσης, αυτό, αυτό και αυτό, μερικά άρθρα για την ίδια και αυτό ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για την καμμένη το οποίο απαντάει και σε μερικά ερωτήματα για την κρίση, όπως γιατί τα μέτρα είναι (για τα παρανοϊκά μυαλά τους) επιτυχημένα και η κρίση ευκαιρία και περιγράφει πώς όλα αυτά ξανάγιναν και θα συνεχίσουν να γίνονται όσο τα επιτρέπουμε εμείς.

Μπόνους για τα ψυχάκια που ψάχνουν το άλλο τους μισό, δηλαδή κάποιον να τους καταπιέζει, να τους υποβιβάζει και να τους μισεί, υπάρχει dating site για να γνωρίσετε ανθρώπους χωρίς συναίσθηση της πραγματικότητας, χωρίς εμπάθεια, παρανοϊκούς σοσιο/ψυχοπαθείς που ασχολούνται κυρίως με παράγωγα, παράσιτα που βγάζουν λεφτά καταστρέφοντας χώρες και πραγματικές ζωές ανθρώπων. Τουλάχιστον να δυστυχείτε παρέα, γιατί καλός ο εγωισμός, η εγωπάθεια και οι παπαρίες αλλά η μοναξιά δεν αρέσει σε κανέναν, ούτε στο πιο αντικοινωνικό, ημιμαθές απόβλητο.

*κασιδιάρης -α -ικο [kasiδjáris] : (οικ.) 1. που έχει κασίδα. || για ζώο που έχει χάσει το τρίχωμά του: Kασιδιάρικο γατί. || (ως ουσ.). 2. (μτφ., για πρόσ.) ψωροπερήφανος. || (ως ουσ.): Mακριά από αυτόν τον κασιδιάρη.

Αυτά, ευχαριστώ. Και σας αγαπώ (εκτός από από αυτούς με την κρανιοεγκεφαλική τρικυμία),