Άκου καημούς που έχει ο κόσμος. Το πρωί πονούσε το δόντι μου και μισοκοιμόμουν. Μέσα σε αυτή την μαστούρα είδα ένα όνειρο, που ήταν σαν να ήμουν ξύπνια. Είδα οτι σηκώθηκα και άνοιξα πισιά και τέτοια, και είδα οτι τα χθεσινά μετασχηματίστηκαν σήμερα σε κάτι τεράστιο που κανείς δε μπορούσε πια να συγκρατήσει. Είχαν, λέει, καταληφθεί τα πάντα, δημόσια, ιδιωτικά, όλα. Από όλους. Δεν ήταν τίποτε το ίδιο, τελείως ξαφνικά. Και όσοι ήταν μέσα στα κτίρια, πήραν αποφάσεις. Και συμφώνησαν. Και η βουλή έγινε άχρηστη, έτσι ξαφνικά. Και τα τηλεκάναλα επίσης. Και ένιωθα σα να ξαναγεννήθηκα. Σαν όλα να ήταν πιθανά. Φυσικά μετά ξύπνησα, αλλά ήταν ωραίο σαν όνειρο, τέλος πάντων.

(Υ.Γ.Πραγματικά έτσι ξύπνησα το πρωί, μετά από αυτό ακριβώς το όνειρο, που επιπλέον ήταν πολύ ρεαλιστικό.)

Σας αγαπώ όλους ρε γαμώτο και σας ευχαριστώ,