Ψαριανέ για πε μου και εμανέ
Με τί νούμερο καλάμι ψαρευέ;
Ξέρω οτι είσαι παιδί λαϊκό
Και γι’αυτό προτιμάς σαργό
Μα σου χαρίζω έναν λούτσο
Γιατί σα θηλυκό, δέν έχω φούτσο.
Και γαμώ τις ποιήτριες, ε;
Τώρα, μεταξύ μας δηλαδή, δε σε παρεξηγώ. Είναι πολλά τα λεφτά Γρηγ-άρη. Σου θύμωσαν όσοι δε σε ήξεραν και σε πέρασαν για αριστερό. Αυτοί φταίνε, αφού οι ηλίθιοι δεν πρόσεξαν τη βολευτική σου κοιλίτσα.
Σας αγαπώ όλους (εκτός από τον Γρηγ-άρη),
Εντάξει το πραξικόπημα. Να το δεχτώ.
Εντάξει η χούντα. Όχι, εντάξει, αν είναι να σώσουμε τις μεγάλες γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, χαλάλι.
Εντάξει να μας κυβερνάει ο τραπεζίτης που με, ομολογουμένως, καταπληκτική και δημιουργική μαγειρική μας έβαλε στο ευρώ.
Και εντάξει να κυβερνάνε πλέον ψυχοπαθείς, ακραίοι νεοφιλελεύθεροι φασίστες, πρέπει να σώσωμεν το έθνος παραδίδοντας το ξεβράκωτο και πετώντας το στον λάκκο με τα αγγούρια. Είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος να σώσωνεν το έθνος, το έχει αποδείξει πάμπολλες φορές η χυστορία.
Αλλά να διαγράψουν τον Χατζηγάκη? Έ, όχι. Το παράκαναν.
Όλοι στις 17 Νοέμβρη 2011 να ξεχυθούμε στους δρόμους και να ζητήσουμε περισσότερους ψυχοπαθείς φασίστες, περισσότερα μέτρα, χαμηλότερους μισθούς, να καταργηθούν οι εκλογές και να μας κυβερνάνε απευθείας οι τραπεζίτες για πάντα.
Αλλά κύριο αίτημα της 17ης Νοέμβρη, πρέπει να είναι να επιστρέψει ο Χατζηγάκης. Κινδυνεύει ο πολιτισμός, η δημοκρατία και το μέλλον του έθνους. Επιτέλους να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Θα ακολουθήσει δεξίωση στο κλαμπ “Ροζόμπατσος”. Θα σερβίρονται γουρουνάκια στα κάρβουνα, ένστολα παγιδάκια και cock-τέιλς σε κράνη και θα τραγουδήσει τα “Πρόβατα” ο αντιστασιακός Βόρης Χανιανάκης.
Λευτερία στον Χατζηγάκη-Χατζηγάκη.
Σας αγαπώ ρε (γαμώ τον Χατζηγάκη),
Το παρακάτω απόσπασμα είναι ρεπορτάζ στον τηλεοπτικό σταθμό Τρολλάι από τρολλοδημοσιογράφο. Ντυμένη με χοντρό χρωματιστό πουλόβερ δεκαετίας του ’80, ροζ τουτού, πράσινο καλικαντζαρέ κολάν και μπλε βατραχοπέδιλα και με ύφος 69 καρδιναλίων, η Μόνα Λίτσα μας μεταφέρει τις τελευταίες εξελίξεις από την πλατεία Συντάγματος:
“Της Αιγύπτου έγινε χθες, 28/10/2011, στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, με λαμπερή εξαίρεση την Βουλιαγμένη και κανα δυο άλλες περιοχές που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα οι κάτοικοί τους, εκτός από το οτι τα πλακάκια στην κεντρική πλατεία τους δεν είναι εντελώς γυαλισμένα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να σκύψουν για να διορθώσουν το μακιγίαζ τους, αλλά χειροκρότησαν την πολιτική, θρησκευτική και στρατιωτική ηγεσία του τόπου, γνωρίζοντας οτι το πρόβλημα θα διορθωθεί από Δευτέρα.
Το Πασόκ κατάφερε και γεφύρωσε το αιώνιο και βαθύτατο χάσμα των γενεών, αφού στις περισσότερες πόλεις, γονείς και παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους για να χλευάσουν τους “άρχοντες” (εδώ την πιάνει ένα γελάκι, αλλά το κρύβει κάτω από τον αναπνευστήρα), ενώ οι έφηβοι που έχουν ως αρχή, και καλά κάνουν, να μην ακολουθούν ποτέ τις συμβουλές των ενηλίκων, έκαναν την εξαίρεση και απέστεφαν τα βλέμματα από τους εν λόγω άρχοντες, τους μούτζωναν και τους μπινελίκωναν, σύμφωνα με παροτρύνσεις από μεγαλύτερους. Αργότερα, πολλοί από τους νεαρούς και νεαρές συναντούσαν τους γονείς τους για να φωνάξουν σνθήματα κατά της εξαθλίωσης της παιδείας, της υγείας και του μέλλοντός τους.
Το Πασόκ, επίσης, ένωσε την επαρχία με την πρωτεύουσα, αφού συνθήματα που ακούγαμε μέχρι τώρα μόνο στην Αθήνα, όπως το πολύ γνωστό και αγαπημένο “μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι”, ακούστηκαν σε πολλές ακόμα περιοχές της Ελλάδας.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που δήλωσε: « Αυτοί που σήμερα, ημέρα εθνικής εορτής, ύψωσαν τις μικρές κομματικές και συνδικαλιστικές τους σημαίες, αμαύρωσαν μια κορυφαία εκδήλωση τιμής προς την ιστορία του τόπου και προσέβαλαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν εκφράζουν -γιατι ούτε το μπορούν, ούτε το θέλουν- το πραγματικό φρόνημα και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού. Χειρότεροι δε όλων είναι όσοι ενέπλεξαν, τέτοια ημέρα, στην συνδικαλιστική τους τακτική τα παιδιά μας», ξέχασε ή αγνοεί οτι τα παιδιά “τους”, ακόμα δεν έχουν βιβλία, λιποθυμάνε από την πείνα στα σχολεία, δεν έχουν θέρμανση σε πολλές περιπτώσεις (εκτός από την Βουλιαγμένη, είπαμε) και βλέπουν τους γονείς τους να απελπίζονται βυθισμένοι στα χρέη, την ανεργία και την πείνα. Τα παιδιά “τους” δεν κρατούσαν συνδικαλιστικές σημαίες, ούτε φώναζαν κομματικά συνθήματα, αλλά πού να ξέρει ο καημένος τί γίνεται, δεν επικοινωνεί και με το περιβάλλον.
Για «ενέργειες που τραυματίζουν τη δημόσια εικόνα της χώρας, αλλά και προσβάλουν μια σημαντική μέρα όπως η σημερινή», κάνει λόγο η Δημοκρατική Αριστερά, και είναι πολύ σημαντικό αυτό, αφού και αυτοί στηρίζουν τον ξεφτιλισμό της Ελλάδας και των κατοίκων της στο εξωτερικό και δεν μπορούν τώρα οι πολίτες να βγαίνουν και να διεκδικούν αξιοπρέπεια, που ζούμε, στην Αίγυπτο;
“Αν δεν μπορείς να τιμήσεις τη χώρα σου, τουλάχιστον μην την ξεφτιλίζεις”, δήλωσε η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας Ντόρα Μπακογιάννη. Στόχος και όραμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας είναι να γίνουμε Αμερική ή έστω Κίνα, όπου η δυνάμεις καταστολής δεν επιτρέπουν στον λαό να εκφράζει την αντίθεσή του με άλλους τρόπους, εκτός από αυστηρά σχόλια σε βιδεάκια στο γιουτιούμπ, ή έστω στο σπίτι σου, πάντα χαμηλόφωνα και μόνο με συγγενείς εξ αίματος. Με σύνθημα το “ομπέι”, ελπίζουν οτι κάποτε θα μπορούν να μας ξεφτιλίζουν, χωρίς να αντιδρούμε και αμαυρώνουμε τη δουλειά που κάνουν οι ίδιοι και οι φίλοι τους, που δεν είναι άλλη από την οριστική και ολοκληρωτική εξαθλίωση όλων των πολιτών με τελικό στόχο φθηνό εγρατικό δυναμικό, κατά προτίμηση ημιμορφωμένο, ώστε να μην έχει πολλές απαιτήσεις αλλά να αναλώνεται στο αγαπημένο σπορ “το κυνήγι του μετανάστη”, που και ενδιαφέρον είναι, και σε αποσπάει από τα πραγματικά προβλήματά σου.
Ο Κάρολος Παπούλιας δήλωσε “λυπάμαι πολύ που αμαυρώνουν αυτή την ημέρα, μια ιστορική μέρα, μια μέρα που ανήκει στον ελληνικό λαό”. Σύμφωνα με τον Παπούλια, η ημέρα ανήκει στον ελληνικό λαό και όχι στον ελληνικό λαό. Στον ελληνικό λαό μπορούν να ανήκουν, κατά τον ίδιο, μόνο όσοι πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις, όπως να ανήκουν σε ένα από τα μεγάλα κόμματα, να συμφωνούν με τις πολιτικές τους και να μην αντιδρούν όταν βλέπουν οτι οι ίδιοι και τα παιδιά τους δεν έχουν παρόν ή μέλλον. Ο Παπούλιας την ιστορική ημέρα την γιόρτασε, αφού αποχώρησε από την παρέλαση, στο σπίτι του, καλώντας όλους τους ξένους πρυθυπουργούς που γνώριζει, βρωτοφωνάζοντας το μεγάλο “ΝΑΙ”.
Είμαι η Μόνα Λίτσα και είμαι καλά, επιστροφή στον Τρόλλει με Ρόλλει και τον Αττικό Μετρόλλ στο στούντιο του Τρολλάι. Σας αγαπώ,”
(Ο τίτλος του άρθρου, είναι ένα δικό μου σύνθημα, το οποίο έγραψα γιατί αφού παρακολούθησα όλα τα βίδεα από τις παρελάσεις, βαρέθηκα να ακούω τα ίδια συνθήματα και είπα να συνεισφέρω για να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία)
Καθημερινά, σχεδόν παντού, υπάρχουν τηλεοράσεις (χελόου, μίστρες όμπβιας). Σε όλες αυτές τις τηλεοράσεις, καθημερινά, νον-στοπ, 24/7, πρωί-βράδυ, ακόμα και όταν δεν το θέλεις, προβάλλονται εκπομπές, ντοκιμαντέρ, συνεντεύξεις, ειδήσεις, σειρές, ταινίες, διαφημίσεις, έκτακτες συνεντέυξεις, συνεντεύξεις με προσωπικότητες, συνεντεύξεις με πολιτικούς (εδώ είναι σκόπιμος ο διαχωρισμός των ανθρώπων με προσωπικότητα ή των πνευματικών ανθρώπων-όσοι έμειναν, 2-3 νομίζω- από τους πολιτικούς).
Είναι γνωστό (και φαινομενικά ασχέτο, αλλά δώσε μου λίγο χρόνο να σου εξηγήσω) επίσης, οτι αν έχεις κάτι στο μυαλό σου, είναι πολύ πιθανό να το προσέχεις περισσότερο. Για παράδειγμα, αν σου πει ένας συνάδελφός σου για έναν άλλο οτι έχει καθημερινά καφέ αηδιαστικα νύχια, και δεν εννοώ οτι αυτό το εκπληκτικό -κατά τ’άλλα- χρώμα το απέκτησε μετά από προσεκτική δουλειά με το μικρό βουρτσάκι του βερνικιού νυχιών, αλλά μετά από επίσης προσεκτική και πολυήμερη συλλογή λίγδας και βρωμιάς από τον περιβάλλοντα χώρο του, θα τα κοιτάς μαθημερινά μέχρι ο εγκέφαλός σου να εξουδετερώσει την αηδία, να πάθεις ανοσία και τελικά να σου φαίνονται και νορμάλ.
Λοιπόν, αυτό έπαθες και εσύ και όλοι όσοι έχεις γνωρίσει στη ζωή σου. Συνήθισες τόσο πολύ να σε προσβάλλουν, να σε μειώνουν και να σε αντιμετωπίζουν σαν 7χρονό, και μάλιστα με νοητική καθυστέρηση, που οι μόνοι τρόποι να αμυνθείς είναι δύο: πρώτον, παθαίνεις ανοσία και το αγνοείς, πιστεύοντας ενδόμυχα οτι κάποτε θα φύγει, αν το αγνοήσεις με όλη σου τη δύναμη, και δεύτερον σηκώνεις το δάχτυλο και δείχνεις όλους τους γύρω σου, μη θέλοντας να πιστέψεις οτι απευθύνονται και σε εσένα όλοι αυτοί οι “πνευματικά ανώτεροι” οπίνιον μέικερς, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και λοιπά σκουπίδια όταν λένε οτι “είμαστε” (είσαι) διαφθαρμένος, είμαστε (είσαι) λαός χωρίς παιδεία, είμαστε (είσαι) πολύ κατώτερος από τον μέσο ευρω-πέο.
Λοιπόν, τώρα που σου τα είπα αυτά, κάνε μια μικρή δοκιμή. Κράτα στο μυαλό σου αυτό που θα σου πω και προσπάθησε να μετρήσεις τις φορές που σε μία εκπομπή, ντοκιμαντέρ, ειδήσεις και συνεντεύξη θα ακούσεις κάτι παρόμοιο με αυτό: “πείτε το κύριε Παντογνωστόπουλε, με ΑΠΛΑ λόγια, να το καταλάβει ο ΑΠΛΟΣ (βλάκας), ο ΜΕΣΟΣ (μέτριος σε όλα), Έλληνας πολίτης”. Επίσης, μερικές φορές, όταν τους πιάνει η ντροπή?, ίσως, προσπαθούν να είναι πιο συγκαταβατικοί, και ζητάνε την απλοποίηση μέχρι θανάτου ενός θέματος, παροτρύνοντας τους παρουσιαστές ή γουατέβα, να μιλήσουν λαϊκά, γιατί και αυτοί είναι και καλά μέρος του λαού, και δεν καταλαβαίνουν, και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Ε λοιπόν, καταλαβαίνουν. Δεν είναι ούτε απλοί, ούτε λαϊκοί, ούτε μέσοι. Αυτός είσαι εσύ. Ο βλάκας γι’αυτούς, είσαι εσύ, που κάθεσαι στον καναπέ, μόνο και μόνο για να υπάρχουν. Μας βλέπουν σαν ηλίθια, ναρκωμένα κοτόπουλα, που δεν πιάνουμε και πολλά . Χαρακτηριστικό παράδειγμα, βουλευτής γιατρός που λέει παπαριές σε εκπομπή στο Άλτερ, αιωνία του η μνήμη, όταν του λέει ο συνομιλητής του οτι αυτά που λέει δεν στέκουν ιατρικά, απαντάει: “ας μη μιλήσουμε με ιατρικούς όρους”. Αυτόν εκτός του οτι κάποιοι τον είχαν για γιατρό, οι ίδοι πιθανότατα, και επιπλέον ζώα τον ψήφισαν να γίνει βουλευτής. Αλλά το πιο σημαντικό είναι, οτι αν κάθε μέρα, όλη μέρα, σου φέρονται σαν να είσαι βλάκας, τελικά γίνεσαι και τους έχεις για γιατρούς και για βουλευτές, και αφού τους έχεις για γιατρούς και βουλευτές, μετά τους ψηφίζεις και πάει λέγοντας.
Ο επίλογος και συμπέρασμά μου είναι, οτι γινόμαστε ηλίθιοι, επειδή μας φέρονται σαν να είμαστε ηλίθιοι. Κλείστε τις γαμωτηλεοράσεις και κάντε τις ενυδρεία. Εκτός του ότι προσφέρουν ένα πολύ ευχάριστο και χαλαρωτικό θέαμα, θα γίνετε και πιο έξυπνοι.
Σας αγαπώ,