Σήμερα άκουσα ένα παλιό απόσπασμα από Καραμαλάκα που έλεγε κάτι σαν “ντόμπρες κουβέντες” ή “ξεκάθαρες” ή κάπως έτσι τέλος των πάντων.

Ο και καλά λαϊκισμός τύπου, ή τέλος πάντων η απλοϊκότητα του μου θύμισε τον Γιωργάκη τον Θάμνο, τον πρώην πλανητάρχη.

Μετά πήγε το μυαλό μου στον Γκαπ και πως παρουσιαζόταν πριν να βγει, σαν μορφωμένος και καλά εξ Αμερικής, με Γαλλικά, πίανο και μπαλέτο.

Και μου θύμισε τον Ομπάμια, τον νυν πλανητάρχη. Τον σωτήρα, τον Μεσσία, τον Ζούπερμαν.

Την αγαπάμε και τη θαυμάζουμε την μαμά Αμερική τόσο πολύ, που κάθε φορά έχουμε παρόμοιους ηλίθιους να μας κυβερνάνε. Τουλάχιστον με παρόμοιες τεχνικές και στυλ, γιατί πρέπει να αναγνωρίσουμε τη μοναδικότητα του καθενός

Ούτε λίγη πρωτοτυπία τέλος πάντων ή έστω μια διαφοροποίηση για να μη φαίνεται οτι έχουμε το ίδιο καθεστώς με άλλο χρώμα. Σιχτίρ ούτε μια δουλειά καλή δε μπορούν να κάνουν. Να καλύψουν την ομοιομορφία με κάποιο τρόπο. Να ήταν ο Γκαπ Έλληνας, ή να είχε τελειώσει Βρετανικό Πανεπιστήμιο.

Σας αγαπάω όλους (εκτός από τους πάνω τέσσερις κρετίνους),